Buenos Aires, zondag 19 oktober 2023, 6:00 uur

Met geld kun je alles kopen maar zul je nooit alles hebben. Geen plezier; geen gezondheid; geen blijdschap. Zo zal Juan Carlos zich heus vermaken met de in Harderwijk gepinde euro’s die nu misschien onder zijn Zuid-Amerikaanse matras liggen, maar kan ik met de stapels briefjes geld die ik in ruil daartegen gekregen heb, geen kus kopen van mijn geliefden bij wie ik nu graag even zou willen zijn. Het leven is zo simpel niet.

Hier ontlaad ik van teveel drukte in de afgelopen tijd. Thuis stapelt de Sinterklaasspanning zich op naar de feestdatum. Filmpjes van mijn kleinkinderen die hun schoencadeautjes uitpakken brengen mij zo heel dichtbij het thuisfront. Dat thuisfront heeft geen benul van wat ik hier meemaak. Ikzelf overigens ook nauwelijks. Op basis van mijn zintuigen moet ik aannemen dat het realiteit is. En ik kan wel beweren dat ik mezelf in mijn ogen wrijf of arm knijp om te kijken of het echt is wat ik zie, maar beide doe ik niet want dat doet zeer. Wel ben ik voortdurend verbaasd en onder de indruk, en zou ik alles willen delen dat ik beleef.

Slaap kun je ook niet aanschaffen. Of veiligheid. Of lef. Voor omgerekend € 11,50 hebben we beiden gisteravond een noemenswaardige maaltijd gegeten. Inclusief een halve liter bier. Maar wie garandeert mij dat ik over een paar weken ongeschonden thuis kom, of dat ik durf wat ik gepland heb? Helaas ben ik wel laat gaan slapen maar ben ik ook veel te vroeg weer wakker. Dus ach, met dat geld kon ik wel de reis betalen maar dat was geen all-inclusive arrangement: een jetlag moet ik dan voor lief nemen.

Ik dwaal af.

In mijn hoofd heb ik de knusse tafeltjes waaraan wordt gedronken. En de geuren van de barbecue op straat. De schepen in de haven. De bloemen. Muziek. In weinig tijd heb ik zoveel gezien, en ik ben bang dit te vergeten als ik er niet nauwkeurig verslag van maak. Al meen ik ook dat Google meer vertelt dan ik kan omschrijven, als je gaat zoeken op Pinochet en Videla; op de jodengemeenschap van ruim 50.000 mensen die hier woont; op de Dwaze Moeders waarvan nog maar vier over zijn, die zich ook weer in twee kampen bevinden omdat twee van hen zich totaal met de landelijke politiek zijn gaan bemoeien. Je zult op Google aantallen vinden van het lokale cocaine-misbruik. En het recept voor de veel gedronken maté kunnen lezen. Misschien ook de afmeting van de vlag die op het plein voor het Casa Rosada wimpelt. Ik moet zelf nog uitzoeken hoe die revolutie in de 19e eeuw verliep, en hoe de beurscrisis van 1929 alles bepaalde van dat volgende decennium.

Maar joh. Ik zit hier. En ik maak het mee. Gelukkig is de hele reis alvast betaald.

Liefs, Marjoleine