Buenos Aires, zaterdag 18 november 2023, 16.30 uur

Check: water; rugzak; fietshelm. Na een warrige korte nacht en een apart ontbijt stap ik op de fiets. Met gids Sander en een groepje Nederlanders is een fietstocht gepland om deze stad te verkennen. Gisteren ben ik met het vliegtuig in Zuid Amerika aangekomen om te zien wat er op dit continent gebeurt. Vandaag word ik op de straten van Buenos Aires ondergedompeld in geschiedenis, cultuur, politiek en sfeer van deze stad. Naast het standbeeld op Plaza San Martin verzamelen we voor het doel van deze dag.

Tijdens de voorbereiding van zo’n reis verdiep je je wel in allerlei randzaken die meerwaarde bieden aan je reis; in achtergronden van het land; in wetenswaardigheden over de cultuur, maar ook in hoe je je veilig gedraagt. Zonder mijn zilveren koningsschakel armband en Guesshorloge beland ik sierraadarm op straat. En ik heb heel wat gegoogled en gelezen, maar met geuren en smaak; geluiden en beelden en alles dat je zo’n dag ziet, is het beeld pas werkelijkheid.

Het water stroomt inderdaad in -voor ons- tegenovergestelde richting door het putje van de gootsteen. De sfeer op straat is losjes en relaxed. Het brood smaakt anders en de vogels in de parken herken ik niet aan hun geluiden. Bomen en struiken zijn mij onbekend. De allermoeilijkste schakel is de stand van de zon: tijdens het navigeren door de straten focus je normaalgesproken op de stand van de zon, die nu niet zuid, maar noord staat.

Zonder enige notie van richting echter fiets ik blindelings achter Sander aan. Hij weet wèl waar hij is. Vertelt zonder rem over toen en daar, en waarom en hoe, over het land dat hij blijkbaar compleet bestudeerd heeft. Met zijn universiteitsopleiding op zak, staat hij moeiteloos te ratelen over gebouwen en gebeurtenissen; over rijkdom en armoede; over revoluties en inflaties. Ik word meegezogen in eeuwen en decennia; in jaren en dagen, en onder de bloesem van dit voorjaar sta ik stil bij de oorlogen van zo lang geleden. Op bankjes liggen zwervers onder de bloeiende jacaranda, en felgekleurde bougainville siert groene grasvlakten. Muziek. Getoeter. Zon.

Het is zaterdag, dus onder hoogbouw en met aandacht fietst de groep door het zakelijk centrum dat dagelijks zal wemelen van volk, maar dat er nu kalm en overzichtelijk bij ligt. Zo leidt Sander me langs hoogbouw en door straten, en met passie vertelt hij over dit rijke land van graan en vlees; over Engelse invloeden en Chileense competitie. De Falkland-eilanden die in 1982 de reden tot oorlog waren, bepalen tot op de dag van vandaag het straatbeeld. Op bussen, stickers en geldbiljetten wordt nog altijd gepocht met het eigendom van deze stukken land. Het schijnt tot op heden een venijnig gespreksonderwerp te zijn, terwijl ik me afvraag waar men zich druk om maakt.

Puerto Madero; tango; barretjes. Ambassade; dansende jeugd die TikTokfilmpjes maakt. Een beeld van Anne Frank staat voor mijn neus; zij getuigt van de enorme jodengemeenschap die zich hier bevindt. Bij Reina Holanda zien we vergane glorie en een verlaten graansilo, terwijl we verhalen horen over Evita Peron en armoedige tot rijkdom verbouwde pakhuizen. Het balkon waarop zij kort voor haar dood nog een toespraak houdt staat op mijn netvlies.

Via een klein fietspad beland ik ineens in een rommelig straatje. Een fluitketel op een houtvuur. Oude vrouwen op balkonnetjes. Een man in een container. Hier in de wijk Boca bevindt zich een leven dat getuigt van een moeilijk verleden; van armoede en verlangen; van melangolie en werkelijkheid. Hier wordt gedanst en gezongen, en zijn zwerfhonden en muziek dagelijks aanwezig. Kindertjes op betonnen voetbalveldjes maken er plezier, en hier wonen mensen in golfplaten huisjes. Ze redden zich en zijn toch gelukkig met wat ze hebben. En als je niets hebt, dan kun je iets krijgen: morgen zijn in Argentinie verkiezingen. Daarvoor blijkt een droogleggingsregel te zijn ingesteld: na 20:00 uur mag in horeca geen alcohol worden geschonken, op straffe van hoge boetes. Men moet nuchter zijn, als men zulke keuzes maakt. En dat is verstandig, tenzij je hier op vakantie bent en geen boodschap hebt aan plaatselijke verkiezingen, maar wel boodschappen doet om buiten je ontbijt nog wat te verorberen te hebben. En met een vermogen aan biljetten loopt, omdat de inflatie het je onmogelijk maakt om via legale wegen aan je centen te komen.

Druk maken om zaken die totaal onbelangrijk zijn in het werkelijke leven, doet een mens ook, als het gaat om voetbal. De stad van Diego Maradona is toch wat idioter aangekleed dan ik had kunnen vermoeden. Deze man is als God, in veler ogen. Ik acht hem toch wat kleiner. Met muurschilderingen en een aureool om zijn hoofd draagt hij de stad. Busladingen vol mensen gapen door kieren in het gigantische stadion waar hij speelde. Wel 53.000 mensen kunnen in het blauw-gele stadion, dat maar toevalligerwijs zijn kleuren kreeg omdat was afgesproken dat het eerste schip dat binnen zou komen varen, de kleuren bepaalde. Een Zweeds schip was de eerste passant. Wat een toevalstreffer. Laconiek maar met trots vergelijkt gids Sander club Go Ahead Eagles met dit voetbalfenomeen, en ineens verandert het gespreksonderwerp naar ons eigen land, waar hij in Deventer-Colmschate nog geen twee kilometer van mijn huis blijkt te zijn opgegroeid. We blijken zelfs op zelfde scholen te hebben gezeten.

“We zijn aan de andere kant van de wereld en we maken een fietstocht met een Nederlandse gids’’ klinkt als “We zijn in Spanje en willen per se een frikandel speciaal’’ maar ècht, dit was van een ander niveau. Vanmiddag nog zat ik in een piepklein Argentijns restaurantje mijn allereerste empanada van mijn leven te eten, en ineens met 25 Nederlanders tegelijk - er was nog een andere fietsgroep aanwezig- ‘’Lang zal ze leven’’ te zingen voor de jarige Maxima-achter-de-bar. Vanavond moet ik even wodka atten. Per ongeluk belandde een literfles wodka voor €2.30 in mijn boodschappenmandje. En die moet op, voordat we maandagochtend vroeg op het vliegtuig stappen naar het zuiden. Daar mag geen grammetje teveel in mijn koffer zitten en geen vloeistof mee in handbagage. Dus ik heb vast een nacht vol dromen. En liever niet over de dwaze moeders zonder hun afgepakte kinderen. Of over verdwenen baby’s onder het regime van Videla. Of over de zwerfhonden; zwervers; vuilnis; en de enorm naïeve opmerkingen van Willem-Alexander toen hij zo graag zijn Maxima wilde pleasen. Liever denk ik aan de mooie sfeer van veelkleurige huisjes en blije worstverkopers; aan de zingende straatverkopers en volle terrassen; aan tango en vreugde. Wàt een stad is dit.

Check. Opdracht voltooid.

Liefs, Marjoleine