Buenos Aires, zondag 19 november 2023, 16:30 uur

Met regelmaat krijg ik het verwijt dat ik te hard loop. Regelmatig vermoed ik, dat ik het leven eigenlijk ook te kort vind om geen haast te hebben. Er is zóveel te beleven!  In deze stad en met dit weer zet ik dan ook graag nog een stapje harder.

Als heidenen struinen we over straat op deze kalme zondagochtend. In Plaza Liberal San Martin is het groen zó groen. Vogels fluiten en de zon schijnt door het frisgroene bladerdak. We steken Avenido 9 de Julio over. Terwijl wij langs straten en flats en gesloten winkeltjes lopen, zal veel volk wel in de kerk zitten. Ondanks het feit dat een ons bekend kerkje -Iglesia Nuovo Apostolica zag ik gisteren in de wijk Boca - ons vast welkom zal heten, hebben wij vandaag andere plannen.

In de wijk Recoleta  komen we in park Plaza Vicente Lopez. Bankjes en zonnestoelen staan onder bloeiende bomen. Er zijn blije mensen die elkaar omhelzen; een meid drinkt haar cappuccino in de zon; er wordt gevoetbald en gerekt en gestrekt. Croissantjes. Boeken. Bikini. Op een houten ligstoel aanschouw ik de taferelen. In deze stad voel ik me veilig. Kans op beroving is in dit park volgens mij ook niet heel groot. Zelfs zou ik met een gerust hart mijn kleinkinderen hier laten spelen, in de speeltuin met enorme hekken en sloten. Aan veiligheidsvoorschriften wordt wel voldaan. Wat denk je van die verplichte fietshelm gisteren: alsof ik als doorgewinterde fietsfanaticus ineens van gevaar vrij ben als ik zo’n zweterige jeukhelm opzet. Net zoiets als die bizarre mondkapjes waar menigeen in geloofde: alsof je daarmee een virus tegenhoudt. Hoe kan deze enorme stad met 3 miljoen inwoners nou zó vreedzaam voelen, terwijl ik op het Rembrandtplein in Amsterdam waakzamer ben dan hier? Hier fluiten zowel vogels als mensen. Ik zit hier helemaal leuk!

Het bleek niet eens een verzinsel, dat verhaal over die kerkbezoekers. De Capille Sagrado Corazon zit bomvol! Precies op het moment van de transsubstantiatie stappen wij er binnen. Met overgave en passie hangt de complete bevolking aan de lippen van de prevelende spreker. Geknield zingt de zaal mee bij het afsluitend gebed. De pastoor luidt een belletje. Gemompel en gehum. Het is er muf; waarschijnlijk duurt de dienst al een tijd. Hier kan onze dominee nog van smullen, als hij onze eigen kerkzaal wekelijks zo volgepakt zou zien. Deze mensen kennen een heilige zekerheid. Vlak voor het uitvliegen van het grote publiek zijn wij ‘m gepeerd. Ik vermoed dat mijn glimlachende hoogbejaarde buurvrouw in rolstoel best kon ruiken dat ik gisteren wat borreltjes heb gedronken. Als brave kerkganger hou ik er toch wel een werelds onheilig geheim op na….

Van heiligheid overstroomt ook de begraafplaats Recoleta. Geen graven, maar complete huizen. Groter dan de gemiddelde kneuterige huisjes in Boca, waar een compleet gezin in moet wonen. Daar liggen doden te rusten na hun woelige rijke levens. Je kunt het ook te gek maken hè, met bezittingen na je dood. Rondvliegende kanaries. Containers waarin verlepte boeketten liggen. Straatnaambordjes om in dit doolhof een weg te vinden. Goed onderhouden lijkkamers; gebroken cement; bronzen versiering. Als ik stiekem even achter een roestige plaat van zo’n grafhuis spiek, ontdek ik geen lijkkist maar bouwafval. Sneu voor die dode! Pablo Riccheri 1859 – 1936. Engelen met enorme vleugels. La Casa del Canillata a Adela Ayerza de Elordondo. En dan het graf van Evita Peron. Gewoon, in één van de straatjes, schijnbaar anoniem. Verse bloemen en briefjes met persoonlijke wensen hebben mensen er opgehangen. Het was een bijzondere vrouw.

Nog maar net loop ik mee te zingen met Finlandia van Jean Sibelius – bekender als ‘’Ik bouw op u’’- als twee meter naast die beschilderde kerk een handlezeres haar diensten aanbiedt; hoe blasfemisch. Via Plaza Francia en een loopbrug komen we op Plaza Nacionos Unidas. De stand van de zon maakt bougainvillle vuurwerk. Paars en roze toveren Avenue Puerto Figueroa tot vreugde. Ik leg een Zuid Amerikaanse trotse vogel op film vast. Honderd meter verderop hoor ik hem nòg roepen. Mijn aandacht is verschoven naar Floralis Generica, een gigantische stalen constructie in de vorm van een bloem, die ’s ochtends open en ’s avonds dicht gaat. Mensen nemen foto's van mensen. Allemaal in ongeveer dezelfde positie, met het kunstwerk als achtergrond. Vooruit, laat ik zo’n zelfde selfie maken onder die rode bloesem…..

Iets verderop verzamel ik wat zaden van de jacandra. Elk exemplaar is al een kunstwerk op zich. Goudkleurige lantaarnpalen. Iraanse ambassade. Beveiligde appartementen. Haitiaanse ambassade. Een benzinepomp waar je € 0.35 per liter betaalt. Naast supermarktprijzen en horeca blijkt dus ook hier iets scheef te gaan met Hollandse prijzen. De hele Figueroa Alcorta lopen we af. Voor € 0.69 kom ik binnen in de Japanse tuinen. Ineens overspoelt een herinnerde emotie me. Alweer vier jaar geleden bewonderde ik díé cultuur en verzoop ik in hùn rijkdom. Die dan óók weer goedkoper was dan onze Nederlandse torenhoge prijzen. Onder tori’s en over rode bruggetjes lopen we met meutes anderen langs waterlelies en karpers; bruisende beekjes en lange lantaarns. Bonsaiboompjes en origami zwanen. Gong en sakurabomen. Kopieën van tempels die ik zelf op sokken heb betreden, en informatiebordjes over Shinto-rituelen die ik uitgevoerd zag worden. Alles bloeit en groeit, en de geur van het park overbluft de geur van patat en hamburgers waar drommen mensen voor in de rij staan. Een soort Keukenhof of Efteling. En ìk loop er rond. Ik neem het dan ook niet helemaal serieus. Want die hele entourage bevindt zich dan weer onder de skyline van Buenos Aires. Mijn hersenen tollen rondjes.

Via de negen rijbanen brede Avenida Del Libertador steken we over en lopen kilometers. Ineens heb ik er genoeg van. Bij snackbar La Torre del Retiro bestel ik een empanada met kip. De manager wordt erbij geroepen want de dienstdoende baliemedewerkster spreekt geen woord Engels. Hij vraagt me waar ik vandaan kom. Als het kwartje valt dat mijn ‘’The Netherlands’’ gewoon ‘’Olanda’’ is, ontsteekt hij in enthousiasme: dat zijn goede mensen, want acht jaar lang had hij Sander in dienst. Verhip, die gozer heeft hier echt vrienden gemaakt en blijkt dus beroemd.

Wat valt hier nog veel te leren, en wat weet ik nog te weinig van dit land. Mijn voorstudie blijkt te beperkt te zijn geweest. Met ChatGPT kom ik wel een heel eind, maar ik kom weer tijd tekort.

Daarom loop ik dus altijd zo hard!

Liefs, Marjoleine