Madrid - Buenos Aires, vrijdag 17 november, 18:50 uur

Er komt geen einde aan. Niet aan het aantal kilometers dat ik moet reizen. Niet aan het aantal mensen dat zich vandaag om mij heen bevindt. Niet aan mijn gedachten over thuiszaken die ik los moet laten. Zojuist ben ik weer een beetje opgekikkerd na een paar uur dommelen. Ik vroeg een drankje aan de stewardess, en ze bood me een bijbehorend tasje waarin olijven, fuetworstjes, chips en hampastei zaten. Wat een luxe. Een energy-kit voor je ingedutte lendenen. Dank voor de boost. En nu heb ik niet eens gebeden voor deze maaltijd.

Er komt overigens ook geen einde aan de hoestbui van een reisgenote. Heeft ze zich verslikt? De peuter verderop blijft ook maar huilen. Net als mijn permanente oorsuizen en de leefgeluiden van de passagiers, heb je op zo’n vlucht voor lief te nemen dat je het aantal decibellen slechts kan onderdrukken met oordopjes. Die dan weer een belemmering vormen in de gesprekken met mijn gezellige buurmeisje. Op reis contact je met willekeurige passanten. Je bekijkt ze vanuit je stoel en beoordeelt op basis van heel weinig gegevens. Lichaamstaal en gezichtsuitdrukking spreken over haast of sacherijn; over stress of brutaliteit; over verontwaardiging of afhankelijkheid. Tussen drommen mensen wandel je de wegen die je naar je bestemming leiden, en niemand schijnt zich druk te maken om jouw doel. Ieder voor zich. Allen onderweg.

Ineens bedacht ik het: in die overload aan volk, beladen met tassen en jassen, was het stil. Echt stil. Schuifelend van roltrap naar hal en van transfer naar wachtruimte, gaan mensen fluisteren. Alsof een ander zich überhaupt bekommert om het gesprokene. Meestal versta je de ander toch niet. Met de Spaanse lessen van afgelopen maanden beheers ik wat basiskennis. Op deze vlucht van 10.234 kilometers hoor ik geen woord in mijn eigen taal. En als Spaanssprekenden inderdaad maar weinig Engels spreken, worden het erg stille weken daar in Argentinië.

De turbulentie getuigt van het bereiken van het Zuid-Amerikaanse continent. Een buurman fluit een eindeloos deuntje. Normaal ratel ik graag een willekeurig eind van me af. Nu ga ik nog even slapen. Lekker stil.

Liefs, Marjoleine