Tilcara, donderdag 7 december 2023, 19:50 uur

Volledig verbaasd keken de hotelmedewerkers vanmorgen naar buiten. Het had gerégend! Dat gebeurt hier zelden: ze kunnen precies vertellen wanneer voor het laatst. Ach, wat sneu voor de gasten, dat dat net nú gebeurt. Maar die gasten zijn regen wel gewend, en letten op heel andere dingen.

Dat het niet zo netjes is, bijvoorbeeld, dat je in een papieren gastenboek àl je gegevens moet noteren, omdat ze geen computersysteem hebben waarin de gasten worden geregistreerd. Dus hoorden we ineens ‘’…..jullie komen toch uit Harderwijk?”, met inzage van mijn geboortedatum en paspoortnummer, terwijl ik die informatie niet zomaar weggeef. Of dat gebruiksvoorwerpen in het hotel mijns inziens niet goed schoon te maken zijn. Of dat deuren bijna te nauw zijn om je bepakt en bezakt doorheen te wurmen. Hadden ze daar niet béter naar kunnen kijken?

Als je niet oplet binnen de bebouwde kom, word je bijna gelanceerd wanneer je de verkeersdrempels over het hoofd ziet. In de vaak goede wegen zitten ook zomaar kuilen en gaten. Af en toe rijden fietsers op de snelweg. Twee jongens zonder helm, halen de 100 kilometer per uur met gemak. En nee, bij het rijden op de doorgaande wegen heb je vaak geen idee waar je bent, door gebrek aan wegnummers, borden of plaatsaanduidingen. Wel is óveral wat te zien. Reclame op de snelweg: twee kilo kip voor €3.20. Twaalf bananen voor €0.40. Een winkelcentrum met een Jumbo. Geparkeerde motoren van bouwvakkers die naast de vangrail iets moeten bouwen. Al snel bleken de screenshots om de juiste weg vanaf de RN51 naar het noorden te vinden, niet voldoende. Waar zíjn we in vredesnaam?

Na een uur rijden met een steeds ongeruster gevoel, stoppen we bij een tankstation. Helaas geen wifi te krijgen, en de internetbundel voor noodgevallen lijkt niet te werken. De tankmedewerker steekt een heel Spaans verhaal af. Na zijn aanwijzingen in de juiste richting ontdek ik ineens waar we zijn: Vaqueros. Maar dat is nou juist de jungle-route die we níét wilden nemen! Om nu toch maar de juiste richting in te gaan, wijzigen we het plan. Via Calderilla en La Caldera naar het noorden. Kippen en hanen in de berm. Camping Papi Lalo. Paarden in de droge riviervallei.

Het werd wat lichter in de lucht en groener om ons heen. De Ruta de las Yungas heette niet voor niets zo: van de gortdroge bergen en stenen reden we letterlijk de jungle in. Lianen over de weg. Valleien vol groen. Planten die bij ons in kassen groeien. Boven de hardwerkende motor uit klonken cicaden op hoge toon. Waanzinnig wat een sprookjeswereld. De grens naar provincie Jujuy reden we over. En ik verbaasde me over de mensen die vuilniszakken verzamelden.

Er was veel politie aanwezig. Langs het spoor. Bij een evenement. Op de weg, zodat je steeds terug moest naar 20 kilometer per uur, waar ze per steekproef mensen aanhielden. Ik begreep het ook niet: wat controléérden ze, om de 300 meter, aan dat simpele spoor? Omdat de reis nog uren zou duren, stopten we in Tilcara om wat eten te scoren. De BBQ’s met lamavlees stonden langs de straten. In Huacalera passeerden we de Steenbokskeerkring: de hoogste breedtegraad op het zuidelijk halfrond, waar de zon loodrecht boven het aardoppervlak staat op 21 december. Dan begint de zuidelijke astronomische zomer.

Héét was het, in Humauaca, een dorp op 3000 meter hoogte. Het waaide er gigantisch. Zelfs híér wordt nog wijn geproduceerd. Er staan lama’s langs de weg. Een gezadeld paard staat geduldig voor een blauw-rood huisje. Bermmonumenten met rode vlaggen en roodgeverfde stenen zagen we al vaak: zijn het wel verkéérsdoden? Of kun je hier ook aan dòrst sterven, in de berm? Ik bleef maar fotograferen, en me afvragen of dat wel nuttig was: straks bezit ik een heel archief aan steen en berg, en ben ik vergeten wanneer en waar ik het zag. Enige afwisseling was het stenen metershoge beeld van een gigantische lama. Daar bedacht ik, dat het maar goed was dat foto’s niet ook geuren kunnen vastleggen: stìnken, die kudde lama’s eromheen!

Via de aanwijzingen van een oude man, met een motor vol huisraad, en een mond met slechts vier tanden, belandden we op de juiste weg naar boven. Op weg naar El Hornocal reden we door een vlakte naar steeds hogere plekken. Hier leefde nìks meer, behalve de plaatselijke vervoersmaatschappijen om de toeristen naar het uitzichtpunt te brengen, die met eigen vervoer niet verder durfden. Het voelde een beetje oneerbiedig om te gapen: alsof het niet interessant was. Oren zaten dicht en weg werd slechter. Diverse korte gebeden heb ik naar de Heer gezonden: dat Hij ons toch maar veilig wilde loodsen door deze barre tocht. De weg leek wel een wasbord. De stenen beproefden de banden. Voor €0.20 passeerden we de Indianengrens tot hun eigendom. We bereikten het meest noordelijke punt van deze vakantie, en het meest hoge punt waar we ooit kwamen: 4350 meter. Nèt zat ik me oprecht te verbijten waarom we toch altijd weer de grenzen opzoeken van dit soort ervaringen, en bij de laatste twee -van honderd- toeristen behoren om tot het naadje van de reis te gaan, toen we ons doel in zicht kregen…..

….. en daar moet ik huilen. Zó huilen. Het is zó mooi! Het raakt mijn hart en al mijn zintuigen. Nooit eerder zag ik zoiets moois. Eigenlijk weet ik niet eens precies waar ik naar kijk. Wat is dit? Waarom is dit? El Hornocal ligt te stralen in de zon. In aardlagen van 14 verschillende kleuren ligt een natuurwonder voor mijn ogen. Zo indrukwekkend. Zo intens. Een berg die de schepping prijst. Met grote verbazing overkomt me dit wonder….

Dit neem ik mee naar huis, voor jou, voor iedereen. Om te vertellen dat dit er is. Dank aan God, dat dit bestaat.

Liefs, Marjoleine