Salta, woensdag 6 december 2023, 17:30 uur

Zo’n avonturenfilm. En dan met bochten uit een racespelletje en insecten uit een gruwel-scenario. Met omgevingen die ik niet had kunnen verzinnen. Alles ingekleurd met felle kleuren. Dat, ongeveer, is de samenvatting van úren rijden. Inmiddels zit ik op een dakterras in de zon bij te komen.

Het vroeg heel goed kaartlezen om op afgelegen plekken te komen of de juiste uitzichtpunten te bereiken. Alle reden om mij te laten rijden. Soms moest ik bovenop de rem: aankondigingen op wegborden zetten we in Nederland wat eerder neer, dan hier. Of om een schaap langs de weg dat over wilde steken. Niet lang na vertrek bezochten we Los Medanos: in een plat dal lag ineens een duinlandschap. Om die duinen te bereiken doorkruisten we eerst bosgebied, dat deels - gecontroleerd- was afgebrand. Het stonk er nòg naar vuur. Witte salamanders; libellen; gigantische kevers in holletjes. Kuifcaracara’s. Een rat?

Los Colorades deed me de adem verstillen. Een groot rood theater; een filmzaal van schoonheid; een beeldhouwwerk uit rotsen. Zacht gesteente dat brokkelt zodra je het aanraakt. Als zand dat met water vermengd was, en dan opdroogde. In de muren holletjes voor vogels. Vuurrood steen en mijn schoenen verkleurd. Een claustrofobisch gevoel ook, toen ik een kloof doorliep en fotografeerde: het zal je gebéúren dat net nú dat hele bouwsel op onze kop zakt!

De hele route 68 was een decor van kunst. Met alle soorten gesteenten en kleuren. Met schuine aardlagen en hoge muren. Rood en wit; groen en oranje, en in alle vormen. Tres Cruces was werkelijk een fantastisch uitkijkpunt waar ik toch wat de kriebels kreeg van de steile wanden, met het gevaar om vanaf het pad de diepte in te kunnen glijden. Of dat kriebelgevoel gestimuleerd werd door het valse ambitieuze gefluit van de welwillende Indiaan die hoognodig nog wat blokfluitles nodig had, kan ik niet bewijzen. Een aangelegde weg, in de buurt van Viejo Puentecillo, hield zomaar op: het leek een wegverzakking die letterlijk een einde aan de weg had gemaakt. Bij El Anfitheatro wachtte een ultieme verrassing: goed bedacht, die naam! Inderdaad: een volledig holte in de berg gaf schuilplaats aan de toeristen die er allemaal vol bewondering stonden te kijken. Binnen een paar honderd meter stopten we ook voor Garganta del Diablo: een kopietje van dat amfitheater. Ook híér Indianen met kettinkjes en steentjes, en handgemaakte panfluiten en matébekers. Al diverse keren waren me de blauwe steentjes in de rotsmuren en op de grond opgevallen. Altijd loop ik làngs die souvenirs: het is niks voor mij. Dit keer viel ik voor een piepklein blauw steentje aan een ketting. ‘’Stenen in de bijbel’’ stond er nog bij; maar toen de maakster van de sieraden ging vertellen over onyxstenen om slechte invloeden te weerstaan en roze steentjes die positieve energie opriepen, sloeg ik die onzin in de wind en kocht voor €3 toch een mooi exemplaar.

En het ging maar door en door. Kílometers sturen en fotograferen; heel veel stops en enthousiast gevoel. In El Carril reed ik toch echt gewoon rechtdoor, maar belandden we ineens in een armoedige buitenwijk. Bij elkaar geschraapte rotzooi; verbouwd tot onderkomens. Golfplaten als muren opgesteld. Pallets en houtblokken als afbakening. Prikkeldraad en wrakken. Honden. Hanen. Zooi. Weer terug op de weg bij La Merced begeleidde een agent tien schoolkinderen bij het oversteken en zette het verkeer stil. Blijkbaar was mijn fruitontbijt van vanmorgen niet helemaal afdoende geweest. Ik stond toch echt te trillen op mijn benen toen we even tankten, en besloot acuut dat ik eten moest hebben. Het tandeloze vrouwtje bij het bord ‘’Empanadas’’ vond het feit dat ik geen Spaans sprak wel rot, en stuurde gauw haar zoon op me af. Ook híj sprak geen Engels, maar stak de oven speciaal voor mij aan. ‘’Alsjeblieft: 6 empanadas voor €1,50” en daarmee was mijn honger gestild.

Ik voel me een soort Japanner, die sightseeing Europa doet, en het Colosseum in Rome; de Eiffeltoren in Parijs; de London Tower van Engeland, en de grachten van Amsterdam ziet. Daar is de reishonger ook niet van te stillen. Er is hier veel te veel te zien en ontdekken, in dit fantastisch rijke landschap. Er is te weinig tijd en teveel informatie. Als een film gaat het aan me voorbij. Het is bijna niet te behappen.

Liefs, Marjoleine