Salta, zaterdag 2 december 2023, 22:50 uur

Op reis hoef je geen dorst of honger te lijden. Toch heb ik op een Europees vliegveld liever dorst, dan een koffie van  €8.70. In dit goedkopere oord was een Irish coffee voor €2.50 dan wel een keer leuk om de tijd te doden. Al moesten de koffiebonen volgens mij nog geoogst worden, zo lang duurde de bereiding ervan. Tegen de trek heb ik een banaan gegapt van het buffet: pas over úren scoren we een maaltje. Het vliegtuig staat klaar voor vertrek.

Flarden van dromen. Geluiden van mensen. Gedachten aan thuis, en het uitzicht zo mooi. Als je de mogelijkheden hebt om dit avontuur aan te gaan, betekent dat niet dat je voldoende tijd, water, eten of toiletbezoek hebt. Je redt je met de middelen die je hebt. Prioriteiten stellen. Als ik na al die controles -vloeistofverbod- eindelijk een drinkwater tappunt ontdek, tank ik alle flesjes weer vol. Tijd tekort om te plassen of eten, tijdens een binnenlandse overstap. Onderweg zie ik geen wegen. Geen water. Geen bomen. Geen Nederlanders ook. In coltrui en lange broek zie ik droogte en zand: het is hier 35 graden. Apart dat de volgers van deze reis exact kunnen bijhouden waar de vluchten zijn, terwijl het voor ons gokken is wat we beneden zien liggen.

Na een slepende dag van wachten en ruim 2000 kilometer vliegen, kwamen we aan. Zes rondjes om, en bijna een uur later dan gepland landden we hier in Salta. 800.000 inwoners. Een enorme wolkkolom was zichtbaar vanuit het vliegtuig. Inderdaad zag het er onprettig en dreigend uit. Met dank aan de liefste thuisblijver heb ik nu screenshots van dit laatste onrustige gedeelte van de vlucht. Turbulentie. Gegil van vrouwen en gehuil van kinderen. Ik haalde mijn watertje uit de houder, en vond er de boardingpass van passagier Adolfo Sel. Gaat dat verhaal van Hitler me nou ook nog achtervolgen?

Door onze enthousiaste en bescheiden chauffeur werden we ingelicht over de omgeving. In zijn beste Engels: hij vond het slecht dat Argentijnen alleen maar Spaans spraken, en oefende met Youtube-filmpjes zijn taal. Hij voelde dat hij voet aan de grond kreeg en raakte op dreef, en gaf uitleg over Argentijnse dialecten, en klimaat, en tips over bergliften en restaurants. Verstand van wijn had hij eigenlijk niet, en hij kon zijn oren niet geloven over de benzineprijs in Nederland. Noodweer is het hier inderdaad geweest: het heeft hier geráásd! Een volledige boom lag over een weg. Overal troep en waterplassen. Herstelwerkzaamheden en schoonmaak. Fijn dat de piloot ons hier veilig bracht!

Na alleen die banaan en wat droge crackers is eten hoognodig. Dus lopen we het centrum in en vallen van de ene in andere verbazing. De Basilica y convento de San Fransisco is open, en wordt druk bezocht. Weer precies tijdens de eucharistie staan we te kijken. Evangelische muziek, en mensen in prachtige kleding. In de hoofdstraat is het enorm druk, maar veilig. Kinderen, oude vrouwtjes en straatverkopers. Of ik een paraplu wil kopen? Een bosje bloemen? Speelgoed? Spotgoedkope leren tassen misschien? Bij de pinautomaat op Plaza 9 de Julio staat een rij van een uur: wegens de inflatie kunnen de automaten de hoeveelheden biljetten niet aan en is het maximumbedrag om te pinnen €20. Op een prieeltje staan mensen de tango te dansen. Een tachtiger danst als een jonge god in zwoele bewegingen met zijn vrouw. Meerdere koppels zwieren over de dansvloer en het publiek lacht en klapt. En ineens sta ik vreselijk te huilen. Wat prachtig is alles! Ik zit boordevol emoties van al die indrukken.

De dagen razen voorbij. Deze avontuurlijke weken lopen een keer af. Rust is deze vakantie niet aan de orde. Ik moet volgens het plan nog een heleboel meemaken, voordat ik weer thuis ben. Tijd nodig. De aanwezigheid van mijn geliefden heb ik óók nodig. En als ik levenstijd krijg, hoop ik op meer belevenissen. Thuis zitten kan altijd nog.

De kerkklok luidt. De energie is op. Ik heb er nog lang geen genoeg van.

Liefs, Marjoleine