Cachi, zondag 3 december 2023, 20:00 uur

Van alles naar niks. Van winter naar zomer. Van drukte naar rust. Van groot naar klein. Alles in weinig tijd, en niet genoeg hierop voorbereid. Wat een rijk mens ben ik, dat ik dit zomaar beleef. Soms vind ik iets, waar ik niet naar op zoek ben.

Weggereden uit de enorme stad Salta. Dat stuurde wel fijn, terwijl wegbewijzering ontbrak, en verkeersborden versleten namen hadden. Elke kruising een bedelaar, soms met een verkooptruc. Het werd al snel stadloos. Simpeler, sympathieker. Er zat mos op de elektriciteitsdraden boven de weg. Er graasden ezels langs de kant. We doorkruisten El Nogalar, en tankten in Cerrillos. In La Merced stond een groot Christusbeeld. Langs de route veel paarden in de berm, en hier en daar een BBQ. Met haas? Rio Calchaqui had nog wat water, maar Rio Pulares stond droog. Bij El Carril sloegen we rechtsaf de R33 op, het gebergte in. En daar begon een avontuur.

Beleving met kraanvogels en papegaaien, en veel steenval van de bergmuren. Bij een drooggevallen vallei liep een geitenherder zijn beesten te bewaken. Het werd steeds groener en vochtiger om ons heen. Schitterende vergezichten en rode gebergten. Parque National Los Cardones doorkruisten we. “Pas op voor overstekende lama’s’’ en we kropen naar de toppen van de pas. En hoe hoger we kwamen, hoe meer de wind toenam, en hoe dreigender de wolken werden. Hoe stiller ook.

Hier is niks. Letterlijk niks. Voor ons als Nederlanders een confrontatie. Met al onze problemen van asielzoekers; vluchtelingen; wet Verplaatsing Bevolking; bomvolle steden en onmogelijke huisvesting: ook dìt bestaat, op diezelfde aardbol. We rijden langs rechtopstaande aardlagen en via haarspeldbochten nog hoger. Op 3120 meter hoog staan we te kijken naar een vallei vol cactussen, met daarin de weg TinTin: het is een 13 kilometer kaarsrechte weg door deze woestenij.

Soms kom ik op werkdagen niet eens toe aan het beantwoorden van berichtjes. Dan draait de dag maar door, en realiseer ik me aan het einde ervan, dat ik achter loop. Zodra het hier kan, check ik of ik internet kan bereiken, om minstens de locatie aan te geven in deze app, of snel een foto te uploaden. Er is soms straatwifi. Op een unieke locatie, vanmiddag: in een buurtwinkeltje in Payogasta. De enige medewerker was vereerd en verbaasd om ons bezoek. Waarschijnlijk had hij zijn weekomzet binnen aan onze paar euro’s.

Onder een boom aan een zwembad kruipt een hondje om mij heen. Biertje en wat chips. In alle rust, en met zingende vogels, denk ik aan kapvergunningen; hondenbelasting; statiegeld; afvalstoffenheffing. Te volle snelwegen. Overbelast openbaar vervoer. Schijnwerelden op internet en in VR brillen. Politieke discussies. Aan de veronderstelling dat het klimaat afhankelijk is van òns ingrijpen. Dat wíj de wereld moeten redden van de ondergang. De mensen die hier wonen zijn net zo afhankelijk van God, als wij dat zijn. Alleen beseffen zij dat wat meer. Alles is zo relatief.

Even luister ik niet naar mijn standaard vermaak van luisterboek of muziek. Vogels en schapen; koeien en krekels hoor ik. Het is december en ik lig in de zon. De schoonheid van de omgeving moet ik even verwerken.

Liefs, Marjoleine