Cafayate, maandag 4 december 2023, 16:15 uur

Het is niet eens een vráág, van de receptionist, of ik een wijntje neem als welkomstdrankje. Hij schenkt direct in en proost met ons. ‘’Ga eerst maar even het terrein en zwembad bekijken, en als je terugkomt zal ik je naar de kamer brengen’’. In het Spaans dan hè, en met handen en voeten. De gasten hier zijn tòch wel blij, dus waarom moeilijk doen over taal. Dus ik zit hier nu vrijwillig gevangen op een plek waar je bijna de realiteit gaat verliezen. En dan niet vanwege de wijn….

Als we na een urenlange rit over onverharde weg aankomen in dit Wine Resort sta ik wel een beetje hobbelig op mijn benen. Na zoveel bochten en slingers en bovenal enorme hoeveelheden grind en oneffenheden heeft je lijf best wat verademing nodig. De plek waar ik nu ben, biedt me die: ik kijk uit over een groene vallei; gebergte met rode rotsen en onvoorstelbare vergezichten. Een oase van rust.

Een onbekende onvoorstelbare wereld zijn we doorkruist. Waar de omgeving getuigde van de mensen die er wonen. Levens waarvan je je nooit kunt voorstellen hoe die worden ervaren. Er waren amper personen te zien: waren ze binnen, schuilend tegen de hitte? In San José de Escalchi -mèt kerk- was nog wat beweging te zien: daarna was nog weinig te beleven. Stenen huizen met kleidaken. Hier en daar houten of rieten hutjes. Buitenovens. Watertanks. Groene valleien maar gortdroog landschap. Bloeiende cactussen van wel vier meter hoog. Four wheel drives van lokalen, die over de weg jakkerden. We werden door bijna iedereen gegroet. En de hele beleving leek op een ouderwetse western film. Boordevol Indianen.

Ook in die grotdroge omgeving was zoveel leven te zien. Ezels. Koeien. Zwermen holenparkieten, die boven het geluid van onze hard werkende Renault Logan uit kwetterden en schreeuwden. Geiten. Woestijnstruiken. Een club kaalkopooievaars: alleen via Google Lens kon ik achterhalen wie daar met die lange poten en grote snavels haast maakten te ontsnappen aan onze onverwachte verschijning. Tropische knalgele Koningstiran. Blijkbaar kan ook op plekken waar ik geen mogelijkheden zie, heel veel gebeuren.

Dorp Gomeria: een groot stenen Christusbeeld op de berg. En zowaar wat jeugdigen! El Churcal bestond 105 jaar, zo stond aangegeven. Een officiële ceremonie vond plaats. Zes kindertjes stonden in traditionele kleding te wachten op een seintje van de pastoor, om op te komen draven tijdens de heilige bijeenkomst. Daar maakte in foto’s van. Met hun vlaggen in de aanslag hielden ze plichtsgetrouw vol: er kon geen zwaai vanaf toen ik hen daartoe uitlokte. Die gaan een vruchtbare toekomst tegemoet.

Tussen Molinos en Angostara zien we Las Torres liggen. Ik leg enthousiast vast wat ik zie. De hele rit leg ik vast. Want ik heb dan wel een zeker fotografisch geheugen -vooral als het om nutteloze informatie gaat helaas- maar al deze informatie kan ik nooit permanent onthouden. Normaal onthoud ik elk kreukje en naadje; elk stofje en haartje, dat ik eenmaal heb gezien, maar deze kennis is van ander niveau. Ook over twee decennia wil ik kunnen terughalen wat er in een paar uur voorbij is geschoten.

….en dan Quabrada de las Fletchas. Ik raad iedere meelezer aan om hier even virtueel doorheen te rijden. Ongekend: wat prachtig. De zon brandt op de huid. Het licht is fel: mijn zonnebril zit in de koffer dus ik neem mijn samengeknepen ogen voor lief, om dit te bekijken. Aardlagen en rotsschotsen. Steenwanden. Uitgeholde bogen. Verhard zand. Nissen en grotten. De weg voert tussen hoge muren door. Een begraafplaats aan mijn linkerhand. Rio Chalchaqui staat kurkdroog. Vergezichten en doorkijkpunten. Vijftien kilometers lang zit ik met ingehouden adem en uitgestoken ogen een schouwspel van steen te bekijken. Dit is zó waanzinnig mooi!

Een stilstaande motorrijder met opgestoken duim en knipoog bevestigt wat ik voel: de wereld is zóveel mooier, dan je denkt. Als je het maar ziet. Dankjewel, dat dit bestaat.

Liefs, Marjoleine