Cafayate, dinsdag 5 december 2023, 16:15 uur

Als kind vond ik een fancy fair fantastisch. De spanning die ik ervoer. Het doel van het feest. De opwinding van de opbrengst. De grabbelton en het touwtje trekken waren zo spannend. Je wist zeker dat het leuk zou zijn; ongeacht wat er gebeurde of wat het resultaat was. Op de goede gok koos of nam je iets. Het was altijd prijs.

Als het om geld gaat, zijn veel mensen hier aan het overleven. Er gaat ook iets dramatisch mis. Straatarm zijn velen. Ze verdienen maar een schijntje van ons maandinkomen, maar lijken iets te naïef om prijzen te herberekenen. Dit arme volk gun ik zoveel meer. Je realiseert je hoe rijk je zelf bent.

En dat rijke gevoel valt niet altijd in letters te gieten. Daar doe ik echt mijn best voor, maar de lezer van dit verhaal kan niet voelen wat ik voelde; proeven wat ik at en horen wat ik luisterde. Emoties die ik had. Al die factoren samen, maken het verhaal compleet. De combinatie van al die onderdelen is niet vast te leggen. Eigenlijk is het net zoiets, als aan een kind van tien uitleggen hoe het leven was zonder internet. Of aan een jongere, dat we weliswaar geen smartphones hadden, maar ook nooit niemand om te bellen. Of hoe de olijven aan het zwembad smaakten, tijdens het uitzicht dat ik vandaag tijdens een rustdag had. De muzikale omlijsting was de slagroom op de taart.

Aan lekkernijen geen gebrek, in de supermarkt. Koek en gebak in overvloed: na inmiddels ruim twee weken ontbijtbuffet heb ik daar eerlijk gezegd schoon genoeg van. In de middag eten we vaak wat chips, om tijd te overbruggen naar de avondmaaltijd. De boterhamzakjes chips, voor €0.40, zijn ingepakt omdat velen een volledige zak niet kunnen betalen. Eieren kosten €0.05 per stuk, en brood is droog en smaakloos. De lokalen menen dat het water hier uit de kraan te drinken is. Nu ben ik wat te eigenwijs om allerlei Nederlandse adviezen in de wind te slaan, en kies ik hier maar voor safe: ik drink niet uit de kraan. Het zal je gebeuren, dat je de afsluitende week van deze toptijd een vies virusje oploopt: liever heb ik een betere voltooiing van de reis, dan met ziekte.

Zo aan het einde van het jaar verschijnen jaaroverzichten van allerlei rangen. Welke nummers en artiesten ik beluisterd heb, en welk genre muziek bij me past. Mijmerend op mijn bedje in de zon analyseer ik mijn eigen muzieklijst, en luister de topnummers van dit jaar. “The final thing on my mind’’ van The Pineapple Thief; “Time’’ van Jimmy Sax; “Vicdani Redd’’ van Redd; “Palladio 1  Allegretto” van Karl Jenkins. Ze horen bij andere tijden en gelegenheden, of bij de personen met wie ik ze samen luisterde, en het gevoel dat ik er toen bij kreeg. Nú zitten er nieuwe intenties en waarden aan diezelfde nummers: ik luister ze híér en nú. Alles voelt verbonden met dit rijke, overlevende, land, vol kansen en mogelijkheden maar geharnast in de ellende die de hele wereld overkomt. Wanneer wordt alles beter? Hoe lang mogen we genieten van wat we krijgen? Waar leidt dit naartoe?

De zon straalt recht boven me. Talloze vogels en kevers fluiten en zoemen om me heen. De bergen trots en kleurrijk. Voor me ligt de wijngaard te blaken in de zon: wachtend op haar vruchten. Elke dag in dit land ben ik rijk met wat ik zie en ervaar. Elke dag is anders, en een spannende ontdekking van de vruchten van deze cultuur.

Het is elke dag prijs.

Liefs, Marjoleine