Buenos Aires - El Calafate, maandag 20 november 2023, 7.30 uur

Verkiezingen op zondag. Het hele land is in rep en roer, en bereidt zich voor op die bewuste keuze. De gehele zondag mag geen alcohol worden geschonken of gekocht. Jammer voor die ober die ons een Grolsh -zonder C, typfoutje- had kunnen verkopen. Het voelt alsof iedereen z’n adem inhoudt. In afwachting van de uitslagen.

Onze taxichauffeur staat al om 3:30 uur in de hotellobby. Gelukkig spreekt hij een beetje Engels. Hij heeft last van zijn schouder, zie ik onderweg. We rijden weg uit deze enorme stad; ook hier blijkt om 4 uur ’s nachts amper iemand op de weg te zijn. In de wachtruimtes weer honderden mensen om naar te kijken. Ik spiek op beeldschermen om te zien welke taal iemand spreekt. We vergelijken uiterlijke kenmerken met die van bekenden van ons. Geen enkele Nederlander te vinden. Diverse look-a-likes. Voor de Breaking Bad-fans onder ons: gisteren rolstoelde Hector Salamanca ons voorbij; zijn belletje ontbrak. Vandaag zit Mike ook in de vertrekhal, en zelfs Tuco bevindt zich een paar stoelen achter mij. Slaat mijn fantasie nou helemaal op hol? Apart, dat je het over een gezamenlijke bekende hebt, en een kwartier later ligt een Starbucks beker met zijn handgeschreven naam op straat. Een teken? Ik geloof niet zo in tekens. Wel in concrete feiten. Al zijn die soms ook betwistbaar.

De koffers zijn door mij minutieus ingepakt. Slechts 15 kilo koffergewicht mag mee op de binnenlandse vluchten. Dus bij incheck in Nederland stond de teller op 14.8 en 15.1 kilo. Nu we opnieuw diezelfde koffers met diezelfde inhoud aanbieden, weegt die ene koffer ineens 16.2 kilo. Onmogelijk. Ik kraak mijn perfectionistische control-freak geheugen om dit te snappen. Het kàn gewoon niet. Wel hebben we inmiddels een kilo aan briefgeld bij ons, dankzij de parallelle wisselmarkt, maar dat zit natuurlijk in de handbagage. Dus weet je? Ik besluit dat mijn organisatie nog altijd beter is dan de weegschaal van dit vliegveld. Voor die kilo werden gelukkig geen kosten berekend.

Rekenen moet je ook als je aan strakke planning en vertrektijden vast zit. Een traumatisch lange wachtrij staat bij het damestoilet. Mijn telefoon ligt aan de oplader dus ik kan niet inseinen dat ik nog een halfuurtje werk heb aan mijn bescheiden plasje. Iedereen brengt de beleefdheid op om niet naar het ongebruikte invalidentoilet te gaan. Maatschappelijke regels, waar ik me nu dan ook maar netjes aan hou. Wel levert dit me een stressig gevoel op. Misschien moet ik wat brutaler worden, en onder het mom van genderneutraliteit toch kalmpjes het herentoilet in glippen? Gewoon mezelf verontschuldigend de rij langs lopen? Of op een ongezien moment de baby-omkleedruimte in duiken? Ik kan ook al geen drinkwater ergens tappen, dus moet nog een flesje kopen. Zojuist ben ik gestript en gefouilleerd tot op mijn sokken. Ik kijk in de spiegel en zie een dodelijk vermoeid hoofd.

De centrale hotel-airco stond zó koud dat ik vermoed dat het personeel mij alvast heeft willen klaarstomen voor de week kou, die ons te wachten staat. Al zal dat wel relatief aanvoelen want mijn Hollandse botten zijn al gewend aan de winterse temperaturen. Ik lag te rillen in bed en heb nog een trui aangetrokken. Maar de slaap kwam niet. Onder begeleiding van drumband en vuurwerk; getoeter en gezang, heb ik vannacht de uren weg zien tikken. Zingen. Sirenes. Heel hard lachen. Wat een vreugde onder het volk na die spannende dag. Duizenden aanhangers stonden om de hoek van ons hotel bij het campagnekantoor feest te vieren. Ze zijn echt blij! Lange rusteloze uren, op weg naar de wekker die ons moest inseinen voor ons nachtelijk vertrek.

De verkiezingsuitslag is winst voor de rechtse Javier Milei. Ik ga er vanuit dat die uitslag wèl goed is berekend. Als hij dit land uit de crisis van torenhoge inflatie en groeiende armoede kan trekken, noem ik hem bij voorbaat een held. Met groep 4 sta ik in de rij om te boarden. Mooi: we hebben stoelen voorin het vliegtuig naar El Calafate. Dat betekent dat je het langste vliegt: je stijgt als eerste op en landt als laatste. Alweer winst! En de maandag is nog maar net van start gegaan.

Liefs, Marjoleine