San Martin de Los Andes, woensdag 29 november 2023, 16:30 uur

Als je altijd doet wat je altijd hebt gedaan, zul je altijd hebben wat je altijd hebt gehad. Daarom doe ik het graag een beetje ànders. Kies dingen die nog onbekend zijn. Zoek wegen en wijzen die rijker en wijzer maken. Al kost dat dan wel extra energie.

In mijn leven reed ik in totaal heel wat auto’s: nooit met zes versnellingen. Dus ik worstelde me vandaag een beetje door de bochten. Eerst even zoeken naar de juiste modus. Met een geplande route van ruim 220 kilometer betekende dat veel afwisselende landschappen. Waarschuwingen voor sneeuw en ijs ‘’Hieve sobre calzada”: gelukkig is het hier voorjaar en staat alles in volle bloei. Bij de politiecontrole was voor onze gehuurde auto geen enkele aandacht: toeristen zijn misschien te blij om kwaad te doen? Blij werd ik ook van het vakantiegevoel met “Atorranta’’ van Los Chicos Piratas op de radio.

De RN40 draaiden we op: de weg die van Vuurland in het zuiden, naar Bolivia in het noorden, het complete land doorkruist. Het landschap veranderde totaal. Rui Lima rivier. Dorp Santa Maria. Er werd aangegeven dat er leven moest zijn: geen huis was te zien. Nationaal Park Nahuel Huapi doorkruisten we, en de bloeiende paarse lupine was een prachtige afwisseling met de vele gele brem. Bij Villa Angostura deden we moeite om restaurant Tinto van Martin Zorreguieta te vinden: de broer van onze koningin. Ik had visioenen over een hartelijke hand; een soort verbondenheid; zijn glimlach over het zoveelste Nederlandse bezoek, en een toiletbezoek in zijn bistro. Helaas was de tent gesloten, en bleken ze er geen Hollands, maar Belgisch bier te schenken.

Een hartverzakking kreeg ik op de vlonder bij Bahia Mansa: mijn materiaalvrees veroorzaakte dat ik nog geen tien minuten op die prachtige plek wilde kijken. En waar ik bij de eerste grijskopganzen – met jonkies- nog zeer enthousiast talloze foto’s schoot op het strand van Espejo; stond ik een paar stops verder tussen het tienvoudige aantal van diezelfde beesten niet eens meer te overwegen of ik er nog nieuwe plaatjes van moest maken. Wel moest ik goed achter de oren krabben toen ik de auto parkeerde bij Lago Correntoso: daar zaten twee enorme noordelijke kuifcaracara’s te keuvelen. Deze roofvogel is echt waanzinnig indrukwekkend. Twee andere passanten vlogen net zo enthousiast uit de auto, en spelden mij op de mouw dat het wel heel toevallig was, dat deze Correntoso-gans precies op de plek zat, als het meer dat dezelfde naam droeg. Maar: iedere leek kon toch zien dat dit geen gans was?

Een rit van 6.5 uur lang passeerden we bochten: zagen alle zeven meren van deze Route de las Siete Lagos: moeten langs de vermeende schuilplek zijn gereden waar volgens geruchten Hitler na de oorlog zijn verleden wilde wissen. Koeien met kalfjes; schapen met lammetjes; paarden en veulens en heel veel bergmuren en verzakte stukken aarde. De beesten stonden làngs de weg, of eròp. Meermaals zagen we dezelfde twee taxi’s van -vermoedelijk rijke- toeristen die op alle doorkijkjes selfies schoten. De bus van het Amerikaanse gezelschap met wie ik vanmorgen nog een gezellig praatje had over het doel van hun reis -een vereniging van botanici- zagen we rijden. Wat een belevenis!

Dus nu zit ik gaar te zijn na deze lange rit. Ik heb trek, want te weinig gegeten. Prachtige plekken gezien. De kaart tussen San Carlos de Bariloche en San Martin de los Andes ontdekt. Vreemde situaties meegemaakt. Afwisselende landschappen leren kennen. Het is allemaal een beetje ànders, dan mijn dagelijkse gewoonten, en niet, wat ik ooit eerder heb gedaan. Wel heel bijzonder!

Liefs, Marjoleine