San Martin de Los Andes, donderdag 30 november 2023, 16:30 uur

Met een goede reisverzekering en doortimmerd plan durf ik wel op weg. Werelddekking. Eigen risico. Genoeg geld op zak. Aan alles is gedacht. Dan nòg blijft de vraag of alles goed verloopt, en onverhoopte zaken geen roet in het eten gooien. Niks heb je werkelijk in de hand. Al die zekerheden geven geruststelling, maar garanderen nóóit hoe het plan zich ontvouwt. Het blíjft een kwestie van lef, om te gaan waar de wegen je leiden.

Onderweg ontmoet je mensen die ál hun zekerheden overboord hebben gegooid. Ze hebben een nomadenbestaan en durven te leven bij de dag. Dat is het wáre lef! Vermoedelijk hebben ze geen geliefden; geen werk; geen kerk; geen huis dat hen bindt aan plaats of tijd. Met een fiets en basisuitrusting durven ze jarenlang rond te trekken. Te leven van social media-inkomsten. Te eten van wat een ander achterlaat. Te slapen waar de avond hen leidt.

Het allerduurste ijsje hier kost €2.40, en dan heb je een hele bak vol bolletjes van Italiaanse kwaliteit. De enorme passie hier, voor chocolade en zoetigheid, blijft míj een raadsel: de pure caramel voor op de boterham is niet aan mij besteed. De zoete koekjes die ik kocht heb ik niet zo logisch gevonden: ‘’Diversión’’ heetten ze, en elk koekje zag er anders uit, maar smaakte als z’n voorganger. Zaken die ìk logisch vind, zijn hier ònlogisch: en vice versa. Hoe bestaat het dat in Nederland alles wordt ingezet om het afvalsysteem te optimaliseren, terwijl hier nergens ooit een straatvuiltje te zien is? En nee, hier is geen statiegeld of privé afvalcontainer. Publieke afvalkorven op metalen poten zijn vrij van ongedierte. En nee, honden mogen het bos niet in want die poepen in het natuurschoon. Daar moet je altijd zuinig op zijn.

Na het bezoek aan kerk San José dolen we ietsiepietsie sacherijnig rond. Er wordt nergens aangegeven waar we heen moeten om uitzichtpunt Bandurrias te bereiken: met ongelooflijke plaatjes op Google aangeprezen. Een voorbijganger wijst de weg, en op haar aanwijzingen volgen we het juiste pad. Een hele schoolklas blijkt hetzelfde plan te hebben. Dat snap ik, want wie wil dit nu níét gezien hebben? Doorkijkjes met gele brem en blauwe lucht. Rotswanden met enorme bomen. Een spier verkeerd in mijn voet: stoppen is geen optie. Het groene water in Lago Lácar lokt alle aandacht. En zwéten! Via kronkelpaden en stoffige bochten komen we redelijk hoog op de route. Paardenpoep op dit steile stuk: kunnen die beesten hier lópen? Een auto, zó hoog op de berg? In de nederzetting van primitieve mensen wordt gekookt. Ze hebben hier vàst geen internet. De kleuter in de deuropening zwaait naar ons. Ik maak wat kiekjes van dit armoedige onderkomen. Waar léven zij van? Van het uitzicht op het meer en de sneeuwtoppen, smelt je direct. Nog geen 100 meter op de terugtocht wordt de weg geblokkeerd door een klein Indiaantje: of ik even 1500 peso’s per persoon wil dokken voor de toegang tot haar terrein. Familie De Turno heft entree op hun gebied. Dàt blijkt dus de garantie van hun inkomsten!

Het was vandaag de laatste dag van november. De kleinkinderen lagen al in bed, tijdens het videobellen: waarom bij ons de zon nog scheen, vroeg kleindochter zich af? Ik zat met m’n toet in de zon aan het strand. Op een bankje aten we chips: een olrogsmeeuw pikte een graantje mee. Mijn teint wordt zomers, en gevoel voor tijd slinkt. Ik leef wat meer bij de dag, en de dagelijkse planning begint pas weer over twee weken. Réken maar dat ik dan weer volle bak ga voor het ritme waarin het leven zal worden geleefd.

Risico’s neem ik niet graag. Zekerheden bouw ik in. Leven is om geleefd te worden. En toch heb ik absolute garanties in dit bestaan.

Liefs, Marjoleine