San Carlos de Bariloche, zondag 26 november 2023, 18:30 uur

Als een klein kind sprint ik naar uitzichtpunten en overzichtplaatsen. Wat is dìt nou toch ineens? Na drie steile straten en zes uitroeptekens staan we op plein Centro Cifico. Zwitserse chaletstijl rondom bestrating waarop heel veel tekens van de Dwaze Moeders staan getekend. Wel moet ik heel goed schakelen: teveel combinatie van tijden en plaatsen die eigenlijk geen enkele koppeling met elkaar hebben. Er is staal uit het Ruhrgebied en een fonduebar. Hotel Eidelweiss, en Götze constructies. Julio Cesar Schwartz stierf hier in 1978. Een violist speelt Viva la Vida van Coldplay.

Ook in de Catedral Nuestra del Nahuel Huapi klinkt muziek. Van monniken. In deze kerk ontdek ik geen middeleeuwse bouw, maar prefab-ogende betonblokken. Gebouwd in 1946: dat zegt alles. Mensen slaan kruisjes. Een vrouw is oprecht geëmotioneerd. Is mystiek niet eigenlijk heel nodig in het leven? Rustmomenten om je te bezinnen. Stilstaan bij de dagelijkse strijd die je kunt hebben. Of nadenken waar je staat, in je bestaan. Bekijken of je op de goede weg bent. Stil zijn.

Ik klets graag en veel. Ook als het met andere culturen kan. En ik had een complete schoolklas aan mijn lippen. 25 pubers stonden voor mijn neus. Voelde me even net een juf, met al hun aandacht. Enigszins stoer riep eentje mij na, en ik keek om. Ja! Enkelen spraken Engels, en graag liet de leraar vertolken dat Messi toch echt de beste voetballer ter wereld is. Blijkbaar kun je in deze warrige wereld terugvallen op onbelangrijke bijkomstigheden: de mondiale zaken zijn dan even van ondergeschikt belang. Zulke feitjes kun je dus wel verkopen.

Nou is shoppen niet mijn ding. Liefs ren ik met grote stappen langs winkels en souvenirs. Toch kijk ik hier mijn ogen uit, omdat ik de stijl totaal niet ken. Kommetjes en lange messen; houten kubussen en snijplanken: zilveren lange lepels voor in de thee: dwergen en danspoppetjes. De chocoladewinkels doen me vermoeden dat er witwaspraktijken plaatsvinden: waarom zou je er personeel voor inhuren om je lekkernijen van €27 per kilo te bewaken? Globalisering is geen garantie voor kwaliteit: McDonald’s is veel prijziger dan de plaatselijke vleesgerechten. Wèl staan baliemedewerkers met Zwitserse hoedjes achter de toonbank: waar ben ik ook alweer? Ineens een schattig gejurkt meisje van een jaar of acht voor mijn neus: ze heeft een schoenendoos tot kijkdoos geknutseld, en ik mag er -tegen betaling- in kijken.

Betalen konden wij hier àlles! De hoognodige boodschappen haalden we bij de Carrefour, waar wij als miljonairs wapperden met ons briefgeld. Het kostte hier allemaal maar een prikkie. Een achtlitergrote flexibele waterfles bleek toch wat lastig schenken. Groenten en fruit kostten een schijntje. Kaasjes met Hollandse molens. Avocado’s en flespompoenen alsof het gratis was.

Genot is gratis. Sinds de jaren ‘20 van de vorige eeuw is deze plek een trekpleister voor veel Europeanen geweest. Velen vluchtten met een naziverleden. Eigenlijk snap ik wel dat je na alle afschuwelijke oorlogsmoeiten hier je rustplek en schuilplaats vindt. Prachtige plek en rustgevend oord. Ik draai nog maar even Verano del 92 van Los Piojos. Het is hier altijd zomer. In de lucht of in je hart.

Liefs, Marjoleine