San Carlos de Bariloche, zondag 26 november 2023, 14:00 uur

Vaak denk ik veel te beperkt; veel te Europees. Mijn denkpatronen bestaan uit de feiten die ìk ken. De kaart van mijn wereld blijkt niet het terrein. Mijn inzicht is míjn werkelijkheid.

Aan de overkant van dit meer, op de berg, ligt iets dat ik beschouw als een dorp. Bergen dragen immers dorpen. Dit fata morgana blijkt -na wat inzoomen met mijn supergeniale smartphone- een vlakte van sneeuw, dus niet een straat van witte huisjes. Links afslaan in het verkeer mag niet: je slaat rechtsaf, daar ligt een geasfalteerde bocht, zodat je de weg recht oversteekt. Rijdend langs barretje Wanaco -waar het bier zo lekker smaakt- valt het kwartje: zó spreek je dus de naam van de guanaco uit! Vanaf dit vasteland kun je eiland Tierra del Fuego bereiken, waar de zuidelijkste stad ter wereld Ushuaia -60.000 inwoners- ligt. De hoofdstraat heet Avenida San Martin: vernoemd naar de Spaans-Argentijnse generaal die vanaf 1812 de onafhankelijkheidsstrijd van Zuid-Amerika aanvoerde. Schepen kunnen je vanaf de haven van Ushuaia naar Antartica brengen: ze brengen je daar binnen 36 uur varen. De stad is ontstaan na de bouw van een gevangenis van zware criminelen. Mocht de vluchtende misdadiger erin slagen het pand te verlaten, dan nog kan hij niet van het eiland af. Geniaal, die extra voorzorgsmaatregel!

De volle maan draait van rechts naar links, gedurende de lange avond in La Estepa, kamer 21. Paarden grazen. Vogels fluiten. Storm raast. Lang voordat het licht wordt, zijn we wakker, en open ik de gordijnen om de sterren te zien, boven de eindeloze vallei en verlichte huizen. Sterren die alleen vanaf het zuidelijk halfrond te zien zijn. Kom, we moeten haast maken, om straks weer lang te wachten op onze geplande binnenlandse vlucht.

Wachten is ook léúk. Ik maak hier en daar stiekem een kiekje van opvallende portretten. Prachtig, die Finstalige Aziaat met kanariegele jas; mondkap; alpinopet en oranje MickeyMouse tas. Hij trekt mijn aandacht. Is hij bang? Onzeker? Zenuwachtig? Hij bindt zijn rugzak strak op zijn buik: ik verwacht niet dat je in deze goede sfeer bestolen wordt: ook híér kan de dief immers nergens heen. Zijn mondkapje ontneemt hem de adem: ik gun hem wat frisse lucht tijdens het zweten. De randen van zijn kapsel zijn nat. Wat een heerlijk toeval, dat van àl dat publiek, juist híj naast me zit in het vliegtuig. Naast de nooduitgang. Als het mis gaat, is de buurman de pineut. De steward verplicht ons de noodinstructies te lezen, uit extra voorzorg. Buurman schudt met zijn been. Begeleidt zichzelf met tikbewegingen door de reis. Kucht en schuift. Maakt vlak voor de start allerlei handbewegingen, alsof hij zichzelf en de crew aanwijzingen geeft. Zijn opgestoken duim getuigt van tevredenheid over de piloot.

Lago Argentino glijdt onder ons weg. Fitz Roy in de verte. Verblind door de zon smikkel ik nog even een -met toestemming meegenomen- cakeje: het ontbijtbuffet moesten we skippen om vroeg genoeg op het vliegveld te komen. Met de gehuurde Renault Logan is in een hele week 664 kilometer gereden. In een uurtje is even ruim 1000 kilometer weggetikt met Aerolineas Argentinas AR1698. Het gebergte oogt totáál anders dan de Alpen. Zo’n binnenlandse vlucht van deze afstand bestaat niet, binnen de beperkte straal van de BeNeLux. De wegendichtheid is hier ook een niveautje lager dan in ons geplaveide landje. En diverse passagiers moeten in het vliegtuig blijven zitten voor de doortocht naar Buenos Aires: een soort Utrecht Centraal? Bij wifi, na aankomst, zit ik snel te Googlen naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Munten bestaan niet in dit land, laat staan voor je winkelwagentje. En als je je dienst begint, kus je àl je collega’s, is me al een paar keer opgevallen. Mormonenkerk. Chileense vuurboom. Panadería.

San Carlos de Bariloche hééft wel wat Europees. Gesticht door migranten uit Duitsland, Zwitserland, Oostenrijk en Italië. Nog altijd is de grote chocolade-productie in handen van Italiaanse families. Met ruim 100.000 inwoners toch geen vergelijkingsmateriaal met een willekeurig Veluws dorp. Het Nahuel Huapi meer is wel een schitterende match met Zwitserse meren; Franse Alpen en Oostenrijkse weiden. En dan de totale combinatie daarvan…. Ik snap wel dat die Willem-Alexander zich liet charmeren door zijn Máxima: de kennismaking met familie Zorreguieta heeft plaatsgevonden tijdens het skiën in deze bergen, in 1999. Die zal wel gedacht hebben: “Díé meid moet ik hebben: dan kan ik hier wat vaker heen.”

Ik denk te Europees. De wereld is zó groot.

Liefs, Marjoleine