San Carlos de Bariloche, maandag 27 november 2023, 17:30 uur

Waar zìt die vijver eigenlijk, met die eenden die mij al ùren storen deze nacht? Kabaal. Maken ze ruzie? Hebben ze paringsdrift? En waarom ’s nàchts? Gaspedalen worden hier op deze enorm steile weg diep ingedrukt. Motorgeluiden. In mijn sluimerslaap registreer ik de geluiden wel, en vraag ik mezelf een paar keer af waar ik eigenlijk ben. Verhip, ineens weet ik het: geen éénden, maar kakelende ibissen; ik lig in een hotel naast een bergweg! Bij zoveel verhuizingen is oriënteren soms lastig. Dan ben ik even de weg kwijt.

Navigeren is iets dat ik slecht kan. Daarom rij ìk liever, zodat mij voorgelezen wordt waar ik links en rechts moet afslaan. Zo hobbel ik door de Argentijnse straten. Verkeersregels blijven onduidelijk. De wegen zijn zó schuin, kan een auto ook omvallen als je er overdwars op rijdt? Mensen in bushokjes schuilen tegen de zon; gaten in de weg; chocolademuseum; in grote letters bij chocoladefabriek Havanna. Geel is niet mijn kleur, maar die bloeiende brem biedt toch wel een mooi contrast met het helderblauwe water en de sneeuwtoppen. Al die bergen hebben namen: de kamers van dit hotel zijn ernaar vernoemd. Bordjes volgend en kaarten lezend komen we -op route Cicuito Chico- aan bij Parque Llao Llao.

“Een eindje wandelen’’ dacht ik vanmorgen. Twijfelend aan het pad, en het precieze doel van de geplande rit, verruilde ik nog snel mijn chique stappers voor sportieve sneakers. Met rugzak en genoeg drinkwater belandden we in een vochtig oerwoud voor een lange tocht. Die wandelingen zagen er aantrekkelijk uit! Is zo’n gepolariseerde zonnebril wel geschikt als je de mooiste kleuren om je heen hebt? Grote insecten met rode lijfjes en blauwe vleugels bleven ons vergezellen: ik gebruik telkens ChatGPT om alles uit te zoeken, maar deze exemplaren waren niet eens op foto vast te leggen. Vogels in overvloed. Maquistruik. Bamboe. Wàt een gevoel, tijdens het lopen van Villa Tacul en Sendero de Arrayanes. Toch raakten we ergens het pad kwijt: de zuidkant van het schiereiland moest toch díé kant uit zijn? Geen passant sprak Engels. Geen kennis genoeg van de taal: daar sta je dan met je maandenlange Duolingo Spaanse les. De mooiste doorkijkjes hebben we vastgelegd. Het plaatselijke bier van Cerveceria 24/7 smaakte welverdiend!

Enige teleurstelling wel, toen we met een omweg nog even Colonia Suiza bezochten. Een Zwitserse kolonie, verborgen tussen hoge bomen. In 1895 gesticht door een Zwitserse familie aan wie de regering gratis land bood, zodat kolonisten hier charmante chalets konden neerzetten aan de oever van Lago Perito Moreno. Idyllische filmpjes op Youtube; slow-motion opnamen van toeristen -begeleid door romantische muziek - die er blij rondlopen. ‘’Schilderachtig’’ staat in de beschrijving. ‘’Architecturale stijl’’; ik vond het één grote bende. En die ‘’handgemaakte ambachtswaren’’ vielen wat mij betreft in categorie ‘’direct weggooien’’. Je kunt er ijs kopen. Er staat een in 1937 gestichte school. Eettentjes met Duitse namen. Caravans die al bij de sloop hadden moeten liggen. Hier zo snèl mogelijk weer weg zien te komen!

Dat bleek echter een heel project. Mijn kaartlezer en navigator had de kaart goed gelezen: er liep een weg. Niemand had bedacht dat Ruta 79 onverhard was. Kilometers lang banjerde ik met beperkte snelheid en de grootste voorzichtigheid over keien; kuilen; stroompjes en bruggetjes. Diepe afgronden links; en gevaar voor vallende stenen van rechts. Tijdrovende bezigheid!

Bij het zoeken van de juiste weg, moet je altijd zorgen dat je kompas juist is afgesteld. Dat garandeert dan niet, dat er geen problemen ontstaan. Of dat je de weg niet even kwijtraakt. Dat je niet wordt beperkt door obstakels bij het bereiken van je doel. Dat er factoren meespelen die je niet had ingeschat. Of dat je méér tijd kwijt bent, dan je inschat.

Als je je doel maar bereikt!

Liefs, Marjoleine