San Carlos de Bariloche, dinsdag 28 november 2023, 19:06 uur

Ze is er maar druk mee. Verplaatst de croissantjes nog een keer. Zet thee voor mijn neus terwijl ik al koffie heb. Roert nogmaals door het schaaltje lijnzaad. Praat in vloeiend Frans met wat gasten; ze had beter wat aandacht kunnen besteden aan haar Engelse vocabulaire. Nou herken ik wel de eigenschap om overal altijd druk mee te zijn. In mijn ogen is dat echter wel met nùttige dingen. Ik bezit helaas niet de kunst om te stoppen met bezigheden. Of het nou over mijn baan; het huishouden, of regelwerk gaat: er zit bij mij geen stop op. Mijn oog valt hier elke dag op de douchecabine: die verdient wel een chloortje. Dáár zou ìk nou druk mee zijn.

Met het recht van de sterkste kom je hier in het verkeer mijlenver. Letterlijk. Iedereen doet maar wat; neemt voorrang; keert op de weg; biedt ruimte om te ritsen. Er rijden hier auto’s die bij ons minstens 20 jaar geleden uit het straatbeeld verdwenen. Dankzij de vele onverharde wegen zie je veel blikschade. Toch rijdt men minder opgefokt dan in Italië, en zal een opgestoken middelvinger ook geen bekend fenomeen zijn. Een stopbord heeft niet de waarde, die wíj eraan geven.

Ook in de supermarkt heerst absoluut evenwicht. De kerstpakketten zijn al te koop. Duitse Lebkuchen in de rekken. Ondanks de lange rij, neemt elke klant genoegen met de aanwijzingen van de medewerker die naar de kassa coacht. En die liefbedoelde omhelzing van collega’s onderling: zou die in onze cultuur inmiddels vallen onder het kopje ‘’seksuele intimidatie”? Als de caissière even wegloopt, omdat de barcode van onze boodschap niet wordt herkend, zie ik niemand boos kijken om die extra wachttijd. Ze scant een ander product van ongeveer dezelfde prijs als wat wij willen kopen: blijkbaar neemt de meneer van het voorraadbeheer het haar niet kwalijk dat zijn administratie niet meer helemaal klopt?

Weer raakten we erg onder de indruk van de omgeving. Met golven op het meer, en bomen in bloei. Waarom vaart hier geen ènkele boot? Hotel Presidente Peròn. Hosteria La Luna. Playa Bonita. Verkeerslichten tellen in seconden af: één minuut rood, één minuut groen. Escuela Militar de Montaña: dus tòch die Veiligheidsacademie! Een kernenergiecentrum langs de kant van de weg. Canriceria Chipy. Wat is het hier tijdloos mooi!

Laatst zat ik op een bankje bij Plas van Beek in Ermelo: het was er zo heerlijk rustig. Vanmiddag zat ik op een stoel met uitzicht op Lago Nahuel Huapi: met zon en wolken en een tevreden gevoel. Eilanden en bergen voor mijn neus. Argentijnen om me heen. Een chipje; olijven; biertje uit de tas. Hier gelden andere regels als het om consumpties gaat: massaal wordt hier met thermosflessen rondgezeuld. Die hebben soms handvatten of worden om de nek gebonden. Speciale bekers worden volgegooid met kruiden. Verse thee. Met begeleiding van de stoeltjesliftmedewerker kwam ik ook weer veilig beneden: hij lachte zijn lach met tandeloze mond. Op de radio “Mission 15” van Luck Ra en Alan Gomez: over een relaxed persoon, die geniet van mooie kleding, goede drankjes en altijd kalm blijft: een zorgeloze levenshouding.

Op het centrale plein zaten we even te genieten van het uitzicht. Het was er gezellig, met thee en geklets en ibissen en honden. Net had ik even geheime opnames gemaakt van de stickerverkoper met enorme tand; van de blauwe haren en oversized broeken. Of ik alsjeblieft even met deze Chileense groep op de foto wilde? Gelukkig hebben we de foto's nog! Wat een blijdschap!

Ik heb geen zorgeloze levenshouding. Ik realiseer me echter wel dat ik vaak misschien een beetje te druk ben. Tijd hèbben is heel wat anders dan tijd némen. Ik kan nog aardig wat van dit volkje leren.

Liefs, Marjoleine