Salta, zaterdag 9 december 2023, 19:00 uur

Het eerste dat je zoekt, in een hotel, is stroom. Na onderweg uren gebruik van de smartphone -voor foto’s en aantekeningen- raakt die aardig leeg. Inmiddels hebben we heel veel hotels gehad, in diverse streken van het land. Overal is de stroomaansluiting ook weer anders. De adapters die we kochten werken prima: je zoekt vooral naar aansluitpunten. En die zitten af en toe op vreemde plekken in de muren. Soms maak ik capriolen om de stroom aan te sluiten. Je bent afhankelijk van de voorzieningen van het hotel als je uit de koffer leeft. Drinkwater; handdoeken; douchegel; airco en frisse lucht kun je niet meenemen in je bagage.

Om geen tijd te verliezen togen we redelijk snel Purmamarca in, vanmorgen. Zó’n bijzonder oord, met dat veelkleurige gebergte. De afwisseling van het landschap lokte ons naar een wandeling. Mijn zonnebril deed ik maar af: de bizarre kleuren van de gesteenten mocht ik niet missen. Praatjes en bijzondere plaatjes, onderweg. Lama’s zijn net honden: nieuwsgierig; snel; vermakelijk. Dat gaf wat geplaag van het groepje lokalen, toen ik wel stoer de enorme beesten stond te fotograferen, maar ‘m peerde toen de beesten me wilden besnuffelen: ‘’Pak d’r, pak d’r’’ met luid gelach. De uitgebreide lach van de dader heb ik op foto vastgelegd. En zo gevarieerd als het uitzicht was: zo beperkt kunnen ze hier namen verzinnen. In elke streek en plaats is een straat vernoemd naar San Martin, en een plein vernoemd naar de onafhankelijkheidsverklaring tussen Spanje en Argentinie, op 9 juli 1816. Op datzelfde plein met diezelfde naam, als waar ik gisteren een authentiek geweven sjaal kocht voor een prikkie, was een dorpsfeest. De burgemeester werd ingehuldigd. Schouderklopjes; knuffels; muziek; blije mensen. Het hele dorp van 2100 inwoners is blij met de afhankelijkheid van deze keurige meneer-in-pak. Kinderen met stropdassen en lange witte overhemden; babies met strikken in het haar; vlaggen en wimpels en een gastenboek om steun te betuigen. Wat een feest!

Niet het hele leven is een feest. Ingetogen en geraakt, liep ik langs graven van velen. Op de plaatselijke begraafplaats werd toevallig net een graf gedelfd; het was wat confronterend. Zeker, nu vandaag de begrafenis van mijn ex-collega plaatsvond, aan wie ik de afgelopen week meer heb gedacht, dan in totaal, in de voorbijgegane jaren dat ik niet meer met hem samenwerkte. Kinderen en bejaarden lagen daar in eerbied begraven. Opvallend waren de drinkflessen op de graven. Soms een hele volle cola-fles. Na raadpleging op Google blijkt hier recent de dag ter herdenking van overledenen te zijn geweest. Dan wordt voor de zielen gebeden, en brengen nabestaanden offers van voedsel, dranken en broodjes, voor in het hiernamaals. Zo ben je als dode wel afhankelijk van je geliefden: stel dat ze een hékel aan je hadden!

Eten en drinken in dit land kun je altijd en overal. Nu ligt daar niet onze prioriteit, maar is het plaatselijke gebruik wel leuk om eens mee te maken. De tortilla’s van de BBQ kosten maar een euro, en zijn toch voor sommigen te duur en te luxe. De verkoopster is wel dolblij, dat ze zonder discussie aan dit stel toeristen haar brouwsels kan verkopen. Ze is toch afhankelijk van voorbijgangers en hongerigen die geld genoeg hebben om ze te kopen.

Niet mìnder blij, leek de supermarktmedewerker die me herkende van vorige week, toen ik even een boodschap deed vanmiddag. Met een brede glimlach berekende hij me de boodschappen, waar ik in Nederland het tienvoudige voor kwijt zou zijn geweest. We zijn weer aangekomen in ditzelfde hotel in Salta. De huurauto konden we onbeschadigd inleveren: wat hebben we er in 1168 kilometers ongelooflijke ritten mee gemaakt. Zoveel wegen hebben we gezien. Zoveel taferelen mee ervaren.

In San Salvador de Jujuy was brand in de stad te zien. Ik pakte mijn toestel om te fotograferen, maar zag ineens dichterbij veel interessanter dingen. Op kruisingen en langs wegen maak je de mooiste dingen mee! Vaak begin ik maar foto’s te schieten, en zie ik later wel wat het resultaat was. Van bananenverkopers aan de auto, tot brommers en fietsers die door rood rijden, op de doorgaande wegen. Levensgevaarlijk, om midden op het kruispunt met je brommer en twee passagiers je smartphone te checken. Olie bijvullen in de berm, maar de rest die ernaast lekt. Vrouw met paraplu tegen de zon, op de vluchtheuvel, om de driebaansweg over te steken. Een vrolijke jongleur die meent dat het leven een feestje is, voor de stoplichten. Gewoon je broodje eten op de vangrail. Eet bij ons empanadas’s! Lamavlees te koop. Militairen in kolonne, een meter naast de razende auto’s: daar heb je weer die Veiligheidsacademie. Iedereen vertrouwt erop dat altijd alles maar góéd komt. In alles is iedereen maar overgeleverd aan de tijd en omstandigheden.

In de Basilica de Salta oogt het Jezusbeeld wel èrg Argentijns, met z’n charmante verschijning. De kerstversieringen voelen wat misplaatst, zo, met je zomershirt en korte broek. Iemand laat een enorme boer, terwijl ik mensen devoot zie bidden. Ik hoor ‘’Vide cor meum’’ en het raakt mijn hart. In tijd en plaats gaat iets mis, in mijn hoofd. Diverse straatverkopers benaderen met passie hun klanten, maar slaan ons over: blijkbaar niet in staat om een woordje Engels te wisselen. Ook zíj zijn kwetsbaar. In deze vriendelijke stad met al die goedwillendheid is toch iedereen afhankelijk van elkaar.

Het eerste dat ik zoek, is zekerheid. Elke dag maar weer. Zelfs op reis is die te vinden. Niks heeft zin, als je in al je afhankelijkheid geen zekerheid hebt.

Maar ik weet zeker.

Liefs, Marjoleine