Salta - Buenos Aires zondag 10 december 2023, 13:00 uur

De koffer was te zwaar. Dat was mijn eigen schuld. Stiekem had ik er een literflesje wodka van €3 ingegooid. En een fles drinkwater van drie liter. En een biertje. In alle haast mocht ik de koffer nog even openen van de begripvolle douanier, en viste ik die laatste twee artikelen eruit. De waterfles heb ik aan een clubje van vijf vliegveldmedewerkers geschonken -muchas gracias!- en zodoende zat ik om 11 uur vanochtend al aan een halve liter bier. Zonde toch om weg te gooien!

Je ontdoet je tijdens zo’n reis steeds meer van je spullen. Schoenen; broeken; resten van boodschappen. Maar van je gèld kom je hier niet af. En we zullen toch van nog €120 af moeten, want dat geld is thuis en op de geldmarkt waardeloos. De souvenirs wil ik zelfs met geld tóé nog niet hebben. Eten kost hier ook geen drol. Twee kilo uien voor €2; 30 eieren voor €1.70; vijf kilo aardappels voor €2. Ik lees op Nederlandse kanalen over verhoging van belastinggelden: nu ook weer op frisdranken. En waar níét op? Of ik het inhoudelijk ergens wel of niet mee eens ben, maakt niet zoveel uit: over àlles worden regels en gelden gesteld. Vraag me af waar mijn thuisland mee bezig is: komt er ooit een einde aan de toenemende regelgeving waar niemand werkelijk gelukkig van wordt? De dringende oproep -sinds anderhalf jaar- om minder te douchen wegens vermeend dreigend mondiaal watertekort, wordt op dit continent tegengesproken door gewoon na je toiletbezoek nog even lekker op het bidet te gaan zitten. En hoe strakker het harnas wordt, hoe onplezieriger het leefklimaat. Zo relaxed en gemoedelijk als het hier is, heb ik het in Europa nog nooit meegemaakt.

Met een baljurk aan en veel make-up op, vier je de avond van je leven. Als een meisje in Argentinië 15 jaar oud wordt, is het feest. Met opgedofte familie en vrienden poseer je op foto’s en zwier je over het plein. Dan mag je pronken met je geld en uiterlijk. En stralen in de kerk. Ze zijn zo mooi, die meiden. Als een prinses krijg je een andere levensstatus.

Andere stijl van leven heerst hier natuurlijk. Het hotel in Salta heette Antiguo Convento. ‘’Het oude klooster’’. Dat verklaarde ook de binnenplaatsjes met beplanting; de doorkijkjes en trapjes; de hofjes en ornamenten. Zo middeleeuws en schattig. Alleen hadden ze blijkbaar de vorken ook nog niet uitgevonden: ik moest met een mes en mijn handen ontbijten. Andere schoenen trok de vrouw aan die even lekker los wilde op de dansvloer: de tango dans je immers niet op sneakers. Haar danspartner vond het Messi-shirt daar blijkbaar wel bij passen. Andere visie ook op termen: ik hoopte me eindelijk weer eens tegoed te kunnen doen aan een patatje, maar de ‘’Franse frietjes’’ bleken gewoon gebakken aardappelschijfjes. Andere kapsels. Andere hygiëne. Andere kleding. Alles is hier anders.

Andere avonturen ook weer. Na 1400 kilometer vliegen sta ik weer op andere grond. Hallo, Buenos Aires.

Liefs, Marjoleine