Purmamarca, 8 december 2023, 20:00 uur

Met veel kushandjes en ‘’Ik hou van jou’’s en liefde en liefs zitten het thuisfront en ik aan elkaar vast. Wat mis ik de hele boel daar. Wat zou ik diegenen graag aan de hand leiden door dit bestaan in deze wereld. Nooit kan ik uitdrukken wat ik hier beleef. Het is inmiddels een beetje teveel en ik vraag me vandaag af, of ik het allemaal wel kan onthouden. Wat een energie moet ik investeren om deze vakantie te beleven. Uitrusten: ho maar. Ik ben een beetje òp.

Wonderlijk land, dit. Te groot. Lieflijk. Véél en prachtig. Waardevol en rijk. Zelf hebben ze daar nauwelijks besef van. ‘’We gaven jullie een koningin’’ zei iemand vanavond tegen me. Na drie weken reizen, concludeer ik dat dit land rijker is dan hun portemonnee vertelt. Sterker nog: het biedt meer dan momenteel te behappen valt. Hier is tijd tekort. De reis is zó vol gepland dat we in de meest luxe onderkomens niet eens tijd hebben voor een duik in het hotelzwembad, of om de plaats waar we zijn, te bekijken.

Ik kijk veel naar het volk en gedrag. Het Indianenvolk dat hier in het noorden van het land leeft, is klein en rond van stuk. Een beetje boers. Ik stel me die mensen voor in de hutjes langs de wegen en in de valleien; in de hoogvlakten en dorpjes. Hun muziek werkt wat op mijn zenuwen, merkte ik tijdens het ontbijt, maar hun vriendelijkheid en geduld stellen me elk moment gerust. De bergen bedwingen zij met evenveel bewondering, als ik, en het respect voor de natuurwonderen is net zozeer aanwezig.

Na talloze haarspeldbochten; kuilen in de weg; steile en soms overhellende bergmuren, bereikten we enorme hoogten. Vanaf Mirador el Lipan op de RN52 keken we het dal in, waar een terugblik mogelijk was over de weg die ik net bedwong. In Europa bestáát niet eens een weg op 4170 meter hoogte: de hoogste pas in Europa ligt 1,5 kilometer lager. Kortademig was ik wel. Een beetje stoffig ook. Tot in de kleinste kiertjes drong het stof in onze reis: gelukkig was de tankmedewerker zo lief om de voorruit te poetsen.

Anders zou toch veel van de omgeving niet op foto gezet kunnen worden. Vanuit de auto maakten we opnames van vergezichten en bijzondere borden. En van de dode ezel langs de weg. Van de luchtspiegelingen boven Salinas Grandes. Van de eindeloze steppen en kleurrijke bergen. Van de Andes-vlaggen en de zelfportretten zonder schaduw: de zon staat echt loodrecht hier. Na €0.70 mochten we het zoutmeer op lopen: eindeloze vlakte op 3400 meter hoogte, 320 kilometer lang. Misschien toch niet zo slim om mijn vingers in het zoute water te stoppen: mijn nagels sloegen wit uit en mijn telefoon herkende mijn vingerafdruk niet meer. Even niet in mijn ogen wrijven!  Wel kwam ik in dit dorp Purmamarca aan met heel veel enthousiasme en dankbaarheid. Wat heb ik weer enorm veel gezien!

Op het centrale plein van dit dorp heb ik vanavond met stomme verbazing zitten rondkijken. Het gevoel bekroop me, dat ik in die drie weken nog steeds niet genoeg ben opgegaan in de cultuur en mensen. Straten vol gemoedelijkheid en kraampjes vol producten. “Geen toegang’’ stond bij het altaar op een bordje in de Santa Rosa de Lima, maar dat gold blijkbaar niet voor een godvrezende vrouw die al kruisjesslaand graag de heilige beelden wilde aanraken. De voetballertjes en honden beheersten mijn beeld, en ik waande me in een alternatieve wereld.

In een surrealistisch gebied van heel veel kleuren bergen, is de legende dat deze saaie grijze heuvels eens werden geverfd door de kinderen van dit dorp. In een week tijd kleurden zij elke nacht een kleur erbij. Zo ontstond de zevenkleurige berg waar ik vandaag van kon genieten. Wat het verhaal ook is: ik zit hier in een kleurenparadijs.

Wonderlijk land.

Liefs, Marjoleine