HAKONE-MACHI, 28 OKTOBER 2019, 21.00 UUR

Niet alleen omdat we de hele dag op pad waren geweest, maar ook omdat het al ruim etenstijd was, struinden we de straat maar weer op. In dit toeristische gebied zit altijd wel een eettentje, zo achtten wij logisch. Het restaurant van gisteren bleek gesloten: elke willekeurige andere gelegenheid leek ons acceptabel. Dit dorp bleek echter op dit tijdstip een soort uitgestorven gat, waar geen kip op straat was. Letterlijk en figuurlijk niet; tijdens ons hele verblijf heb ik geen zwervende beesten, noch grote of kleine insecten gesignaleerd. Behalve dan die krekel in Shinjuku, en twee keer een sierlijke spin van stevig formaat.

Na een stevig eind sjouwen, al ver in het volgende dorp Motohakone, waarbij we eigenlijk de moed een beetje opgaven en we zo ongeveer besloten dat we ook gewoon bij de supermarkt een kant-en-klaar-maaltijd konden kopen, die naar lokaal gebruik ook in de supermarkt voor je wordt opgewarmd, dook er toch nog een klein afhaaltentje op. Maar sorry lieve toeristen, wij zijn al gesloten, deelde het meisje ons tot haar spijt mee. Wèl wist ze te melden dat er tóch nog een geopend restaurant bestond, waar ze zelfs tot tien uur vanavond nog konden serveren. En daar togen wij heen. Met enige argwaan nam ik plaats in een piepklein familie-restaurantje -nog niet eens de grootte van onze huiskamer- waar een vriendelijk lief dametje onze bestelling opnam. Ons gezelschap bestond uit vier vrolijke vrouwtjes die er iets te vieren hadden; tien mini Neon Tetra-visjes in een veel te groot aquarium; vijf joekels van goudvissen van 20 cm per stuk in een veel te klein aquarium, en het echtpaar dat de tent runde.

Nu blijkt het niet standaard te zijn in Japanse restaurants, om ook een drankje te bestellen bij je maaltijd: er wordt sowieso water en thee geschonken, en wat je verder wilt hebben, valt altijd nog te kiezen. Nu is Arjan op de plaatselijke saké uit: voor het eerst in ons leven is het mogelijk om die -op rijstvocht gebaseerde- wijn te proeven. Daar kwam mevrouw aan; met een fles Tateyama; een glaasje en een schoteltje. Even schenken, maar waar ik in die luttele seconden ineens alert werd omdat ze het glas tot aan de rand toe vol schonk (zoals men met jenever pleegt te doen), daar bleek het gebruikelijk om dat glas zó vol te schenken dat het schoteltje waarin het glas stond, óók werd volgegoten. Succes met drinken!

Romige soep in een koffiemok, en een overdadige hoeveelheid sla, rijst, noodles, vlees en maïs werd ons deel. Onder genot van jazzmuziek (iets anders schijnt in dit land niet te bestaan: ik heb nog nergens normale of populaire Top-40-achtige klanken vernomen) aten we met smaak -en stokjes- dit origineel opgediende geheel. Vanuit de keuken, dat zich achter een gordijntje bevond, kwam de baas, die tevens kok bleek, even checken hoe het smaakte. Met knikjes en lachjes en buigingen nam hij onze tevreden reactie aan. Overduidelijk bleek, dat alleen mevrouw een sporadisch en basaal woordje Engels kon brouwen. Halverwege de maaltijd werd stilletjes ineens het handgeschreven rekeningetje in een verdekt opgesteld jeneverglaasje gepresenteerd. Uiteraard leverde dat stiekeme van de actie, onze verborgen hilariteit op. Mevrouw legde vriendelijk een stapeltje foldertjes over het piratenschip, de kabelbaan en de kabeltrein neer, waar we ons juist de hele dag mee vermaakt hadden. Om duidelijk te maken dat we daar al geweest waren, moest toch geconcludeerd worden dat mevrouw geen enkel woord méér sprak aan internationale taal, dan de standaard vocabulaire waarmee ze zich als trots restauranthouder kon redden…..

Maar voilà: daar werd het machtige middel van de techniek van stal gehaald. Geheel naar Japanse standaarden: al sinds mijn jeugd houdt de term “Made in Japan” in, dat ze hier toch vóór lopen op veel vlakken. Een piepklein hypermodern vernuftig Google Translate apparaatje -formaat tien bij vijf centimeter- werd uit haar boerenschort getoverd. Praat u maar! Zo breidde zich onze woordenschat nog enigszins uit met “Sayonara” -tot ziens- en voltooiden we een geslaagd verblijf in dit überschattige mini-eettentje. Met volle magen en nieuwe vrienden in dit verlaten oord.

Vrienden van mij kennen me goed genoeg om te weten dat ik nu met een tevreden glimlach op mijn grote bed in de warme kussens met een blij hart zit te memoreren wat ik vandaag heb beleefd. Dit meisje voelt zich uitermate dankbaar.

Marjoleine