El Chaltén, woensdag 22 november 2023, 14:30 uur

Uitgestippelde routes en goede voorbereiding. Uitzoekwerk en wensenlijst. Vanuit thuis bedachten we hoe de reis moest verlopen, en wat we wilden zien. Eenmaal hier, vraag ik mezelf geregeld af waarom we dit niet eerder hebben bedacht. Ondanks fysieke beperkingen is het geweldig om deze cultuur en dit land te leren kennen. Een bucketlist hanteer ik niet zozeer, in het leven: ik ontdek dat het góéd is wat ik doe, zodra ik iets uitvoer.

De gozer kocht een banaan. Eentje, die het bij onze Harderwijker supermarkt niet eens waard was geweest om in de bijna-overdatum-uitverkoopbak te belanden. Men zou je geld tóé moeten geven, om zo’n bijna verrot stuk fruit op te eten. Al zou ik voor vers fruit best wat overhebben: zo’n vakantie is niet best voor je ingewanden. De aanvoer van goederen zal hier slecht zijn, concludeerde ik al. En bij elk ontbijt kiezen uit slechts cake, croissantjes, koek en ei, is niet optimaal voor je gezondheid. Per dag eet ik hier méér koolhydraten, dan ik thuis normaalgesproken in een week binnen krijg. Daar staat tegenover dat ik hier in een week evenveel geld kwijt ben, als ik thuis normaalgesproken in een dag uitgeef. Tanken en boodschappen samen kostten vanmorgen €10.

Maximumsnelheid is 60 kilometer per uur. Mijn teller staat steeds op 100, en toch word ik regelmatig ingehaald. Waarom zou je haast hebben in dit mooie landschap? Heldere luchten; spel van licht en wolken; bloeiende heide. Vanuit El Calafate rijden we tientallen kilometers weg zonder ergens een teken van leven te zien. Vlakten van heuvels en glooiende bergen. Sneeuwtoppen overal om ons heen aan Lago Argentino, die ik uiteindelijk in mijn achteruitkijkspiegel zie wegglijden. Net op tijd ontdekken we dat we linksaf moeten slaan om de juiste weg R40 naar onze nieuwe bestemming te nemen. Er rijdt niemand voor of achter ons; we zien kuddes guanaco’s rennen en grazen. De rivier Santa Cruz kronkelt helder blauw door het landschap en lokt om te worden gefotografeerd. In dit steppegebied ligt ook een versteend bos, en bergen in laagjes van kleuren en steen. Wat heeft God gemotiveerd om dit te scheppen?

Vanaf de volgende afslag wijzigt de omgeving weer. Aan de horizon verschijnt de Andes-bergketen, met toppen tot 6000 meter. Adembenemende vergezichten, die steeds dichterbij komen. Het Viedma-meer kleurt de voeten van de bergen turqoise en telkens verandert het uitzicht. Diep onder de indruk van alles zet ik regelmatig de auto aan de kant van de weg, maar als het zo doorgaat, gaat deze rit van 230 kilometer dubbel zoveel tijd in beslag nemen als nodig is. Op foto’s is tòch niet vast te leggen wat we zien. Bovendien waait het zo hard dat soms mijn smartphone bijna uit mijn handen wordt gezogen, en ik overdrijf niet. Overstekende vos; kuddes wilde paarden; ijsschotsen zo groot als boten. Er ligt hier warempel nog een gletcher!

Onze zoon droeg op z’n tiende al t-shirts van het merk Patagonia; ik zou hem graag live willen laten zien hoe fantastisch deze streek is. Onze dochter hield nooit van bergwandelen: maar zou zij dit niet heel mooi kunnen vinden? Dit overstijgt alle verwachtingen, of misschien heb ik me niet genoeg gerealiseerd hoe dit gebied eruit zou zien. En nu zit ik in dit poepiechique hotel in El Chalten uit te rusten van alle indrukken. Uitzicht op een bijna wolkenloze Mount Fitz Roy, die op de grens met Chili ligt.

Ik kan wel talloze foto’s sturen, maar het zijn allemaal dezelfde bergen. Of uitweiden over wat ik zie en hoor en voel, maar dat is maar mijn verhaal. Of de route beschrijven naar uitkijkpunt Condores, maar het zijn míjn benen die ervan moeten uitrusten. Mochten er mensen zijn die er wel een bucketlist op na houden: zet dit land dan maar met stip op nummer één!

Liefs, Marjoleine