El Chaltén, vrijdag 24 november 2023, 14:50 uur

Niet je schoenen poetsen met de hotelhanddoek. Niet de föhn onder de douche gebruiken. Niet je maandverband in het toilet gooien. Sommige dingen dóé je toch niet? Dat soort waarschuwingen zou niet nodig moeten zijn. Maar jawel hoor: mensen zijn altijd in staat tot rare dingen. Het Duitse stel sprokkelde bij het ontbijtbuffet een complete lunch bij elkaar; inclusief tosti’s. Soms laten mensen zien, wie ze zijn als niemand kijkt. Ook ik doe soms dingen die niet zo netjes zijn. Opvallende en rare mensen fotograferen. Of een croissantje in één hap opeten. Of foto’s maken van tattoos die ik niet begrijp: die haal ik dan door Google Lens om te achterhalen wat ze betekenen. En ik heb stiekem een halfuurtje op het bidet gezeten.

Het barretje Casa Rojo, waar we gisteren zaten, aan de Avenida de San Martin, was een gezellig plekje. De ober vermaakte ons met z’n grapjes en dansjes. Gewoon; Bryan Adams’ ‘’Heaven’’ en Eric Claptons ‘’Tears in heaven’’, alsof we niet heel ver verwijderd zijn van alles en iedereen thuis. Dat thuis is voor iedereen juist heel dichtbij: iedereen communiceert met z’n eigen wereldje, dankzij internet. Eigenlijk hou je altijd overal je eigen fijne gewoonten vast. Zoals ook thuis gebruik ik dagelijks mijn La Vie est Belle van Lancome; Blooming Bouquet van Dior, en arganolie. Gewoon, omdat het kan.

De dikste kleding in onze minimale bagage is bedoeld voor deze week. Hier zou het zo koud zijn. Al in het eerste kwartier van de wandeling naar Laguna del Torre gaat de eerste laag zorgvuldig gekozen kleding uit. Ik zweet als een malle en stik bijna in mijn t-shirt en blouse en vest. In de tas zitten ook handschoenen en sjaals en mijn leren jack: zo ver zal het vast niet komen, vermoed ik. Nu is El Chaltén een dorp met één hoofdstraat; verder zijn er alleen onverharde grindwegen. Al lopend verkennen we de leefgewoonten hier, en blijkt zelfs híér een sloppenwijk te zijn. Huisjes van hout en golfplaten. Smoezelige tuintjes en onafgewerkte gevels. Een manicure. Kiosk. Hotel? Er komen toeristen aan met rolkoffers: je zult verrekte hier geboekt hebben en dan in dit vieze wijkje terecht komen!

Naast de betutteling zijn er natuurlijk ook gewoon regels waar je je aan te houden hebt. Drones zijn verboden in dit natuurpark. Geen vuur stoken. Neem geen honden mee; en niet fietsen. Het spreekt toch allemaal voor zich? Toch staat op de chipszak een waarschuwing van het Ministerie van Gezondheid: ''Teveel aan vetten. Overtollig natrium. Overtollige calorieen.” Dat je maar niet riskeert teveel verkeerde voeding te nemen. Levensgevaarlijk!

De wandeling wordt steiler en gevaarlijker. Met klimkettingen en via rotsblokken moet ik voetje voor voetje bepalen waar ik terecht kom. Dit zijn de momenten waarop ik me afvraag waarom ik toch weer aan nieuwe ondernemingen begin: ik had als vakantie net zo goed aan een Italiaans zwembadje kunnen liggen met een boekje en een biertje. Nu loop ik met zere voeten en heel veel inspanning dorst te hebben.  Tot ik opkijk en ineens de spitse punt van Fitz Roy zie, vergezeld van sneeuwtoppen: hier doe ik het allemaal voor! Bij Cascada Margarita zien we de rivier en watervallen in het ravijn. Vogels zingen geluiden die ik nooit eerder heb gehoord: ik stuur maar weer filmpjes naar mijn vogelminnende collega die me wel even vertelt welk beest dit is. En ik hou best van smeuiige verhalen, en ik snap als iemand dit niet gelooft, maar diep in dat bos ruiken we ineens wiet. Drugs. Alsof je een geestverruimend goedje nodig hebt om high te worden, terwijl je in dit paradijs rondloopt.

En nu zit ik hier, en zie dit. Een beeld dat ik nooit meer los mag laten. Mirador del Torre. Bakken sneeuw. Vrachten ijs. In voorbereiding van zo’n reis zie je foto’s van Fitz Roy, en hoop je maar dat het niet zwaar bewolkt is, of regent, op het moment dat je er zult zijn. In mijn ondergoed zit ik dit een tijd te ervaren: kan mijn doorweekte blouse even drogen in de zon. De bergtoppen zijn bijna vast te pakken. De lagen sneeuw bijna aan te raken. Thuis draait de wereld door: mijn geliefden werken, telefoneren, hebben Teamsafspraken en fietsen gewoon heen en weer naar hun werk. Tijdens de hectiek van alle dagen realiseer je je nooit dat dit natuurschoon tegelijkertijd bestaat. Getjilp. Riviergeluid. Helderblauwe lucht.

Rust. Even stilstaan bij de schoonheid van het leven.

Liefs, Marjoleine