El Chaltén, donderdag 23 november 2023, 14:45 uur

Elke minuut van elk uur, en elke dag van al deze weken, denk je na over wat je wilt en doet en vooral niet moet vergeten. Tijd heb je nodig, en planning is belangrijk. Je bent er zelf bij, wat je ziet en doet, en uit het leven haalt. Er is zo machtig veel te beleven en vooral moet gekeken worden naar korte-termijn-planning. Je bent verantwoordelijk voor je eigen tijd. Die besteed je dus verantwoord.

Gebruikte poep- en plaspapiertjes moet je hier in de prullenbak doen. Niet alleen vind ik dat ranzig, maar vooral ook zielig voor de schoonmakers. Is de riolering hier van mindere kwaliteit? Over het algemeen redden de mensen zich hier prima; het is hier netjes en georganiseerd, al gaat het allemaal wat anders dan in onze westerse maatschappij. Met de kwaliteit die hier voor hotels als maatstaf geldt, komt een gemiddeld Van der Valk hotel niet weg. De gekte rond zonnepanelen en warmtepompen lijkt dit deel van de wereld niet te hebben bereikt. Wel wordt afval keurig gescheiden. Hier lijkt ook geen probleem te zijn met opwekken van energie of verwarmen van huis en hotel. Ik zie en lees ook niks over allerlei stikstofuitstoot. Overbodige luxe als een koelkastje of waterkoker op de hotelkamer is niet aanwezig. Maar we redden ons prima: onze auto werkt als koelkast. De nachttemperatuur houdt bier en water koel. Mij hoor je niet klagen.

In dit dorp zitten we in een uiterste uithoek van de bewoonde wereld. Er moet maar even geen nood komen. Ineens zit ik te bedenken, wat we zouden moeten doen als er thuis een nabij overlijden zou plaatsvinden, waarvoor onze thuiskomst noodzaak zou zijn. Een simpele berekening toont dat we niet binnen twee dagen ter plekke kunnen zijn. Laten we dat scenario maar niet teveel bedenken. Mijn GPS peilt regelmatig uit in Santiago in Chili, maar dat is 2.565 kilometer van hier, dus ik acht dat een bijkomstig euveltje van de weigerende wifi in dit hotel. Ik ben niet stiekem een tussentijds snoepreisje aan het maken, als je die informatie ineens op mijn reisblog ziet verschijnen. Dit is gewoon een beetje ver van alles af, al is het slechts een paar kilometer van de grens met Chili. Telefoonbereik is er regelmatig niet; het is drie uur rijden naar het eerst volgende dorp; het dichtstbijzijnde ziekenhuis is ook al ver te zoeken.

Bloed aan mijn voeten. Niet omdat de wandeling te ver was, maar omdat de rits van mijn schoenen me bij elke stap van al die kilometers in mijn vel sneed. Een Engelse kerel had een enorme bloedneus en bedankte toen ik vroeg of ik iets voor hem kon doen. Iedereen onderweg tijdens zo’n tocht is vriendelijk. In alle talen begroetten we elkaar. Argentijnse meiden raadden ons aan om ons lege drinkflesje te vullen met water uit het beekje. Ik had dorst. Een dertiger vond het nodig om dit vogelparadijs te verstoren met zijn muziekbox. Die jongens met die koelbox: wat droegen ze bij zich; bier? Het bos was zo onaangetast: halfvergane boomstronken vertelden dat ze hier geen plaatselijke opruimdienst hebben. En wat zat er in die bananendoos op de rug van die hardlopende vent? Er groeide een onbekend soort mos op de boomstammen. Een Frans -in Amerika wonend- stel dat ooit 35 jaar lang in Nederland woonde, vertelde ons de traditie van pepernoten en marsepein in ere te houden: gewoon bestellen via Amazon. O ja. Het is sinterklaastijd in Nederland. Onze kleindochter stalde even de gekregen spulletjes van Sinterklaas uit, terwijl zij geen benul heeft van het feit dat opa en oma 14.000 kilometer van huis zaten te videobellen. De wereld wordt steeds kleiner.

Trots en tijdloos ligt Mount Fitz Roy in vol zicht voor onze neus. Door alle eeuwen heen, en ondanks alle wereldproblematiek, is een berg onaantastbaar. Rotsvast. Onveranderlijk. Terwijl een mens zich wel of geen zorgen maakt om mondiale problemen of modieuze denktrends. Hypes van thuis blijken aan de andere kant van de wereld niet te bestaan. Moeiten die ons onmogelijk op te lossen lijken, zijn hier niet eens aan de orde. De gekte van de eeuw is maar relatief. In eeuwen en eeuwigheid blijkt God machtig genoeg om in stand te houden wat belangrijk is. Daarom heb ik rotsvast vertrouwen in de toekomst.

Liefs, Marjoleine