El Calafate, zaterdag 25 november 2023, 16:15 uur

Een gekákel van jewelste, hier, in de ontbijtzaal. Is er überhaupt nog wel een tafeltje vrij? Spontaan zingt het complete gezelschap verjaardagslied Compleaños Feliz, bij het arriveren van de jarige. Applaus. Huilen. Lachen. Deze hele club hoort dus bij elkaar, waardoor het totale ontbijtgezelschap bestaat uit 38 vrouwen en slechts twee mannen. De toon voor vandaag is gezet.

Muziek is sowieso een belangrijke factor in het leven. Een lijstje met nieuwe nummers staat inmiddels in de zoekgeschiedenis van mijn muziekprogramma. Onbekende bands en klanken. Ya no sé que hacer conmigo, van El Cuerteto de Nos;  Eres, van Café Tacvba; Verde Más Allá, van Jenny and The Mexicats; Si Pudiera, van Manuel Medrano; No Voy en Tren van Charly Garcia. Ik zoek alles op en uit; muziek zegt ook alles over de sfeer hier. Onderweg terug, rit El Chalten naar El Calafate luisteren we geen radio: er is niet eens bereik. Een SOS satellietpaal hier en daar in de berm. Het eerste nummer zodra de radio een teken van leven geeft, is Yellow, van Coldplay: dat zit dus permanent verbonden aan het hier en nu.

Een groot kippenhok hier. Wat bindt deze vrouwen onderling? Klaverjasclub? Kerk? Vrouwenvereniging? In elk geval bindt hun leeftijd: ze zijn allen tussen de 40 en 60 jaar oud. Ineens totale stilte; er blijkt een leidster onder dit genootschap. Iedereen luistert. Uitleg en instructies. Ik zet Google Translate aan: de geplande trekking is afgezet, en kan dus niet doorgaan. En of iedereen wel genoeg water meeneemt. “Vandaag gaan we zeker praten”. Ja! Gegarandeerd van vroeg tot laat, denk ik!

Elke dag is het tot te laat licht, en word ik te vroeg wakker. Er is ook te weinig tijd om alles uit de dag te halen. Rio de Las Vueltas. De auto haalt niet eens de derde versnelling. Je moet hier niet even in de greppel belanden: een diepe groef met nog grotere keien. Wááien: in Nederland geldt met dit windje code rood. Het stof waait in mijn bakkes en inderdaad: de autodeur wordt door de windkracht op de proef gesteld.

Op de parkeerplek van waterval Chorrillo de Salto is zelfs een dames- en herentoilet aanwezig: is dat nodig, op dit eenzame plekje? Velden paardenbloemen. Zand, gruis en steen. Op de heenweg voor de foto stap je van rots naar kei naar steen. We schieten mooie plaatjes van de kletterende enorme waterval: niemand aanwezig. Mijn metgezel ziet de terugweg niet meer, en haalt de noodoplossing van stal: schoenen en sokken uit om terug te lopen door het ijskoude smeltwater. Nog geen tien minuten later komt een volledige buslading Argentijnen ons vergezellen. Ineens kijk je niet meer naar de kracht van het water, maar naar de wijze waarop mensen zich daarmee laten fotograferen.

Als je vakantie viert, plan je routes en bezoek je bezienswaardigheden. Door mensen en dieren die er óók zijn, wordt het een belevenis. Tien militairen: allemaal met dezelfde kleding, op dezelfde motoren; met dezelfde helmen en hesjes. Worden ze getraind, en bestaat hier ook een Veiligheidsacademie? We stoppen even bij Canyada de Rio de Las Vueltas; een canyon waar twee condors -spanwijdte 3 meter- hun terrein overzien. Grote kever. Bloeiende vetplanten. Trots en fier staat een guanaco de omgeving te bewaken. Trots, zoals de Argentijnen hier ook zijn op wat ze hebben en wie ze zijn. Zijn wij dat als Nederlanders inmiddels niet volledig kwijt? Dat we alles weggooien waaraan we gebouwd hebben? Geschiedenis ontkennen. Helden weghonen. Boeren uitkopen. Tradities ontkrachten….. Dit volk is trots op hun identiteit. Niet zozeer op hun bezittingen en auto’s -zonder bumper, zonder motorkap- en uiterlijk. Ze glunderen en stralen en zijn enthousiast als je ze complimenteert.

Een motorrijder uit Paraguay rijdt voor ons op de R23. Hij draagt een camera op zijn helm en ziet wat wij zien; rijdt waar wij rijden; en staat nu geregistreerd in dit verslag. Rotsblokken langs de weg waarop met grote letters staat Dios es justos – God is eerlijk. Rivier Rio Cangrejo. Op de heenweg had ik er al over nagedacht; op de terugweg hou ik het toch eens in de gaten. Er staat een hek langs beide kanten van de weg. Elke meter staat een stok, met horizontaal zeven stroken prikkeldraad. Gedurende onze hele rit van 230 kilometer. Blijkbaar richt dat hek ook schade aan; we zien een dode guanaco in het prikkeldraad staan. Die heeft pijnlijke laatste uren beleefd. Vervolgens bekijk ik de rest van de rit het hele hek aan beide kanten: duizenden kilometers prikkeldraad met mijn ogen afgestruind dus. Het was geen uitzondering, dat ene beest: in totaal telde ik 29 stuks overleden guanaco’s, in verregaande staat van ontbinding, of alleen nog het karkas.

Ik heb struisvogel Choiques in de berm zien lopen. Tegen de storm in gerend. Gezongen voor een Argentijnse jarige. Een halfvergaan kadaver gefotografeerd. Achter een gedumpt betonblok geschuild tegen de wind. Een kudde van 40 guanaco’s zien lopen. Genoten van de rit.

Ik heb het góéd!

Liefs, Marjoleine