El Calafate, maandag 20 november 2023, 16:30 uur

Aan het einde van de wereld bevind ik mij. Bijna letterlijk. Telkens weer als ik op de kaart kijk, moet ik aan mijn leraar op de basisschool denken, die het nodig vond om mij te overhoren over aardrijkskunde. Dan had ik rijtjes van plaatsnamen en landen moeten stampen, en altijd weer leerde ik voor de voldoende. Nooit had het mijn oprechte interesse. Het was in mijn ogen volstrekt onbelangrijk. Deze dagen realiseer ik me dat het de basis heeft gelegd voor enig inzicht in afstanden en afmetingen van de aardbol.

En dan die kléúren! Surrealistische beelden van besneeuwde bergtoppen en turqoise meren. De slingerende blauwe rivieren door roodbruin gesteente. Tegenover die schoonheid stond ik ineens naar iets heel onbekends te kijken. Na enig zoeken hadden we een supermarkt gevonden. Althans, de Zuid Amerikaanse variant van onze luxe megastores. Er lagen bloemkolen van minstens een maand oud. En sla die verlept was. Uien en prei waarvan de buitenkanten al volledig aangetast waren. Niet om áán te zien. Armoedig ook. Op de achtergrond zenuwachtige muziek; zwerfhonden die aasden op kruimels of wachtten op een traktatie van de slager; een kassa met dertig post-its van reclames. Menig kassamedewerker van onze Dirk van den Broek zou overspannen naar huis gaan na zo’n werkdag; hier moeten ze zelf uitrekenen hoeveel wisselgeld ze terug moeten geven.

Na een goede prachtige vlucht waarschuwde de medewerker van het autoverhuurbedrijf ons. In de loop van elke ochtend ontstaat hier een gigantische wind, dus let op dat je de deuren vasthoudt als je uitstapt. En òf het waait. Het is garantie dat je binnen een paar minuten ijskoud bent gewaaid, ook al straalt de zon. Vele onbekende vogelsoorten bevinden zich in het Laguna Nimez natuurgebied hier een kilometer vandaan. Ben ìk even rijk met die nieuwe geluiden! Het gekwetter van de baliemedewerkster van dit hotelletje heb ik echter een beetje afgepoeierd want die bleef maar praten. De lieve knappe 150 kilo wegende meid bleef maar ratelen over restaurants en ijszaken hier in het dorp, somde bijna de menukaarten uit haar hoofd op, terwijl ik stond te trappelen van ongeduld om de omgeving te gaan bezichtigen, en de horeca geenszins onze interesse heeft.

Kuststroken en zandstranden: Zandvoort is er niks bij. Een gigantisch land glijdt onder mij door. Kaarsrechte wegen alsof iemand ze met een meetlint heeft aangelegd. Over de baai van Puero Piramides en via Puerto Madrin gaan we landinwaarts. Totale leegte op ruwe bodem. Af en toe een paar huizen. Zoutmeren. Zoutvlakten. Zoet koekje en cola van de stewardess. Eilandjes en golven; rood gesteente en zwarte gebergten. Kraters en heuvels; vijftig meertjes bij elkaar. Wat is de aardbol mooi gemaakt en wat mag ik dankbaar zijn dat ik gezonde ogen heb waarmee ik daarnaar kan kijken.

Dit is echt het éínde.

Liefs, Marjoleine