El Calafate, dinsdag 21 november 2023, 16:15 uur

Met hun hele hebben en houden zijn ontdekkingsreizigers rond 1870 hier neergestreken. Uit nieuwsgierigheid en met subsidie, bouwden ze hier aan hun toekomst, die de geschiedenis werd van dit dorp. Er moest onderzoek komen naar rivieren en meren, en naar toegangswegen tot de oceaan. Blijkbaar konden ze geen betere naam verzinnen, dan een vernoeming naar de struik kalafaat. Je zou toch vermoeden dat deze omgeving met prachtige meren, imposante bergen en indrukwekkende natuurverschijnsels, iets méér inspiratie te bieden heeft. Er kwamen huizen en dorpelingen, en tot 2001 was deze nederzetting van de wereld afgesloten. Na de bouw van het vliegveld namen aantallen inwoners en toeristen toe, en werd het een noemenswaardig dorp.

Tijdens een wandeling door dit dorp beleefden we opvallende dingen. Sowieso zagen we méér zwerfhonden, dan ooit in ons eigen land zou kunnen bestaan. Grote waakzame beesten, ze ogen wel zielig en verlaten, maar controleren wat in dit dorp gebeurt. Houten -in opvallende kleuren geschilderde- huizen met dunne golfplaatdaken sierden onze aanwezigheid; deuren open: hoe dóén ze dat met hun stookkosten? In de bomen van de hoofdstraat zaten geelhalsibissen uitgebreid te kakelen; de torenvalken en magelhaenganzen waren gezellig aanwezig vlak naast ons houten hotelletje. Hoe kwam die Franse caravan hier? Waarom braadt men hier de varkens aan spit in de vitrine? En die gaucho’s op hun paarden, ze passeerden ons en ik kon alleen maar verbaasd foto’s nemen. Plaatselijke verschijnsels die de reiservaring wel waarde toevoegen.

Tijdens reizen merk je ook dat de globalisering in hard tempo toeneemt. Op allerlei vlakken. Tijdens het ontbijt stapte een gezelschap binnen; één persoon van hen herkende onze taal. In zwaar Amerikaans accent praatten we over plaatsen in Nederland, en ik moest moeite doen om hen te verstaan. Indiaase mensen uit Chicago, die plaatsen in Nederland hadden bezocht, en een gerecht uit Curacao over één kam streken met ons Hollandse eten. Ho wacht, ik zit in Zuidelijk Argentinie en moet even schakelen. Maar ja, net zo goed belandde mijn -van huis meegenomen- Poolse flesje water in een Calafaats prullenbakje: het was laatst meegenomen van een buitenlandtrip en kwam van pas voor onze reis. De Heinekens kostten minder dan Argentijnse bieren. Auto’s uit Uruguay en Chili stonden langs de kant van de weg.

Mijn bril beslaat van mijn eigen adem. Mijn neus druppelt. Met verstijfde vingers maak ik foto’s van de uitgestrekte uitzichten bij Punta Bandera. Een hond komt poolshoogte nemen en pootjehaakt me; hij zal wel even aangeven wie hier de baas is. Vermoedelijk treft hij niet vaak enig volk. Verkleumd van kou rij ik verder en we komen op temperatuur door de auto-verwarming. Hier moet je ’s nachts niet rijden; geen lantaarnpaal of reflectiepaaltje langs de weg. Foto’s maken is onhandig want de camera zoomt in op de autoruit, en het raampje openen doet de ruit er bijna uitwaaien. We moeten maar goed onthouden wat we zien want de plaatjes ontbreken. Pasgeboren lammetjes in de steppes. Hier en daar een paard. Hazen en koeien. Mijmerend over hoe iemand nooit meer gevonden kan worden in die afgelegen boerderij; kijkend naar het lichtspel in wolken en op bergen; onder de indruk van de afgelegen caravan onder de voet van een berg, sta ik ineens bovenop de rem: een overstekend stekelvarkentje zou toch haast roet in het eten gooien. Laten we maar geen brokken maken, met deze huurauto: er moet geen krasje op komen.

De eerste brokken ijs die we in het meer zien drijven, zijn nog een verrassing. Hoe verder we het Nationaal Park Los Glaciares inrijden, hoe meer ijsbrokken we zien drijven en hoe meer we onder de indruk raken van dit natuurverschijnsel. Het is intussen echt ijskoud en het waait genadeloos. Met twee t-shirts; twee truien; mijn leren jack en een sportjack; twee sjaals en twee paar handschoenen stap ik als Michelin-mannetje op de boot. Tijdens de tocht naar de gletsjer zien we de verschuiving van ijs, en horen we stukken afbreken. Horen, niet zien. En zeker niet op camera vastgelegd. Was het maar waar. Eerder is het al een hele kunst om het complete selfie-geobsedeerde publiek te omzeilen tijdens het maken van overzichtsfoto’s. Dit wil je gezien hebben! Dit is zo groots en indrukwekkend! Een dynamisch landschap dat ons intrigeert deze dag. Vanuit allerlei hoeken kijken we naar de Perito Moreno-gletsjer. Een ijsmassa die 254 km2 beslaat en 23 kilometer lang en wel 700 meter diep kan zijn. Blauw en wit straalt deze imposante ijsmassa een soort dominantie uit. In jaren en eeuwen en over hoogten en grenzen legt hij zijn weg af. Hoe bestaat dit?

Elk bestaan heeft zijn eigen bestemming. Elke bestemming heeft zijn eigen doel. In dat alles zijn we continu in beweging. We zijn altijd onderweg.

Liefs, Marjoleine