IN DE SHINKANSEN, ONDERWEG VAN TOKYO NAAR HAKONE, 27 OKTOBER 2019, 11.00 UUR

Mevrouw staat het hotelterras aan de straatkant te poetsen alsof het de huiskamer is. Dweilen, schrobben, boenen. Niets wordt overgeslagen. Dat verklaart waarom ik tot nu toe nergens de afkeer heb gevoeld die ik zelfs op mijn eigen werkplek in Ermelo voel als ik de -nooit schoongemaakte- trapleuning aanraak. Alles hier wordt gereinigd, en er wordt niet op prijs gesteld dat je ergens sporen achterlaat van je bezoek. Op een metrostation zag ik zelfs een schoonmaker die alleen maar de voortsuizende leuning van de roltrap stond te poetsen. Echt een plek voor mij, dit land!

Al zijn ze hier best een beetje doorgeslagen. Nergens op straat mag je roken; streng verboden. Afval is nèrgens te bekennen: geen peuk, geen papiertje; geen plastic verpakking die is achtergelaten. Wel bijzonder, gezien het plasticverbruik hier. Na de regen werden de paraplu’s geseald in een speciaal apparaat op straat. Mooie shoptassen worden in doorzichtige tassen beschermd tegen het vocht. Dubbele verpakkingen en uitermate hygiënisch ingepakte etenswaren. In ons thuisland bezigt men de term “plasticdieet” tegenwoordig, maar dat valt in het niet bij de hoeveelheid plasticproductie die op dit eiland moet plaatsvinden.

Op dit eiland zijn sowieso wel meer dingen die ondenkbaar zijn in Europa. Men stelt hier tattoo’s en baarden niet op prijs; en eten of drinken op straat is werkelijk niet acceptabel. De blikken die ik kreeg toen ik het op de eerste dag waagde om uit een papiertje mijn kroket-achtige snack te verorberen, zeiden genoeg. Laat je telefoon geen geluid voortbrengen in publieke ruimtes, maar tijdens je maaltijd in het restaurant met twee beeldschermen tegelijkertijd een spelletje te spelen en je dienstrooster invullen, kan blijkbaar weer wel. Je neus uitgebreid ophalen is logischer, dan snuiten. Smakken en slurpen hóren bij de maaltijd. Vreemde gewoonten houden ze erop na.

Zelfs in een vreemde wereld vind je toch je weg wel. Dankzij de uitstekende voorbereiding op het netwerk van het openbaar vervoer, manoeuvreren wij ons op Tokyo Centraal Station door een wirwar van spoor-, bus- en metrolijnen. Vele malen groter dan Amsterdam of Utrecht Centraal Station, in een spinnenweb van wegen, is dit gigantische wereldknooppunt. Toch hobbel ik uitermate kalm met mijn koffer. We moeten overal -op straat, trappen en stations- achter elkaar lopen; je neemt echt teveel ruimte in als je tijdens het lopen ook nog wilt converseren. Zelfs puzzelen we in alle routes en trappen met de Japanse tekens die ons de weg wijzen. We leren de symbolen herkennen! Ik bewaak in mijn handtasje alle waardepapieren, die onder mijn zorgzame hoede het veiligst zijn. Overigens heb ik nog geen seconde de angst gehad dat een lelijke zakkenroller mijn spulletjes zou stelen: het schijnt zo te zijn dat de Shintoïstische zienswijze je leert dat je mèt de eigendommen van de ander, ook een stukje van diens geest zou stelen, en daar zit men doorgaans niet op te wachten. Mijn boze geest zou na de beroving eens andermans leven gaan vergallen! Pas maar op voor mijn woedende karakter! 

Nieuw hoofdstuk in deze reis: ik zit in de kogeltrein -Shinkansen- tussen Tokyo en Hakone, met een snelheid van zo’n 300 km per uur….. Het leven hier in Japan loopt als een trein!

Marjoleine