OSAKA, 8 NOVEMBER 2019, 20.30 UUR

In een soort andere wereld dan alle dagen hiervoor, komen we in een Japanse versie van Las Vegas terecht. Drukke straten; massa-toerisme; onpersoonlijke benadering. Je kunt hier over de koppen lopen, en het volk is ineens aangevuld met westerlingen en alternatievelingen. Ineens voel ik me niet meer thuis, terwijl ik dat natuurlijk ál die tijd al niet was. Maar dít kan ik niet meer serieus nemen. Het niveau is gedaald tot ónder mijn verdraagzaamheid.

Als volwassenen serieus met grijparmen gaan vissen naar Minions en Simsons en Pikachu’s, haak ik af. In Ueshima Fishing Tackle Shop kun je ècht vissen, naar paling of vis, maar doden of opeten mag natuurlijk niet. Kost slechts € 8 voor een halfuurtje, -na het vangen werp je de vis weer in het water- en lól dat de klanten hebben! Een broodje met ijs -alle smaken- en een krabstick met saus; Tokoyaki of Sashu Ajutama Ramen; Torikari of Torikizoku: bedenk het, en het ís er. In Namba Hips -een enorme flat met uitsparing in kegelvorm- kun je je vermaken: alsof je je zou vervelen in dit oord. In grote vitrines zitten glazen hokken, waarin schattige hondjes en pluizige katten wachten op hun nieuwe eigenaar: per stuk mogen ze zo’n € 6.000 opleveren. Het verkoopt allemaal, en het is alles méér van hetzelfde. Google op de beste toeristentips in Osaka, en met stip op één vind je Glico Man: een neon-wand met een atleet. Blijkbaar houdt men deze foto-traditie in ere, want het stelt niets voor. Elke dag van elk jaar gaat deze onzin door, in de tweede stad van Japan. Ongelooflijk oord, waarin ik me bevind.

De draad ben ik nu kwijt. Tijd om thuis de draad weer op te pakken.

Marjoleine