ONDERWEG VAN NAGASAKI NAAR OSAKA, 8 NOVEMBER 2019, 12.30 UUR

Een keer ontstond het idee om naar dit land te vertrekken. Als je boekt en bedenkt, zijn er nog weinig redenen die tegen kunnen houden om daadwerkelijk te gaan. Al kunnen bepaalde factoren best wat moeite leveren om te vertrekken; je voert het plan uit. Een bestemming die we bedachten, om te ontdekken wat er op -ons- onbekende stukken van de wereld is te vinden.

Reizend door dit enorme land gaan gebruiken en gewoonten opvallen, en leer ik streekgebonden onderdelen en herkenbare algemeenheden onderscheiden. Vanaf de landtong waarop Nagasaki zich bevindt, rijdt de trein mij in enkele uren naar Osaka, voor de afsluitende dag van deze trip. Een afstand van zo’n 800 kilometer: met de auto al snel een halve dag karren als ik van huis naar de Alpen zou reizen. In de weilanden glijden boerderijen voorbij. Met hun frappante vierkante daken en diverse gevels per pand, doen ze me wel denken aan de Lego-huisjes waarop ik in mijn jeugd mijn fantasie botvierde. Eén huis met vijf kleine dakjes. De gekrulde dakgoten zitten ook aan Shinto-heiligdommen. Verklaarbaar, want oorspronkelijk waren die heiligdommen gewoon voorraadschuren waar men zich de afhankelijkheid van een goede oogst realiseerde. Zo begon men goden aan te roepen, dat uiteindelijk uitmondde in de bestaande godsdienst.

Wat hier ook uit de hand is gelopen, zijn die beleefdheidsnormen. De talloze buigingen; knikjes; verontschuldigingen en lachjes schijnen me nog steeds overdreven. Terwijl ze oprecht worden uitgevoerd jegens elk medemens. Het biedt wel meerwaarde aan je voorkomen, als je je in alles consequent kan presenteren met deze omgangsvorm. Voortaan zal ik mijn collega’s ook met “U” aanspreken; de deuren openen voor iedere passant; en buigen voor de kassière, zoals het hier gebeurt. Mijn reis-ervaren zwager whatsappte me dat hij Japan een bijzonder vreemd land vond: maar ik meen dat ik het inmiddels ben gaan snappen hier. Mijn gegroeide sympathie voor rijst zal door mijn kokkerellende zoon vast worden gewaardeerd, en de speciale sushi-avond bij het plaatselijke restaurant wil ik met mijn dochter best een keer bezoeken. De koude of warme; groene of Aziatische thee, of het simpele water bij het diner ben ik oprecht gaan waarderen. Ik ben alleen niet erg geneigd om de diverse vissoorten, kip en nori, waarmee de meeste ontbijten zijn voorzien, thuis ook te verorberen. “Alle mensen zijn hetzelfde: het zijn slechts de gebruiken die verschillen” is een dekkende uitspraak van filosoof Confusius, die ook tijdens ons verblijf wat wijsheden bracht, tot diepgang van deze reis.

Niemand weet wat de toekomst zal brengen. Als vreugde je siert en liefde je leidt; als warmte en inzicht je leiden; moge dan God mij geven dat ik de juiste bestemmingen vind.

Marjoleine