KUMAMOTO, 5 NOVEMBER 2019, 19.30 UUR

Als je op reis bent, zo ver van huis, en voortdurend onderweg, ga je wegen kennen en routes leren, en ervaar je zoveel avonturen. Uiteindelijk is het dan wel weer heel fijn om thuis te komen. Al is “thuis” op zo’n lange reis maar gewoon je schone hotelkamer, waar een douche; het bed; en rust je weer doen bijkomen en opladen.

Links rijden is de kunst nog niet: dat hebben we eerder gedaan. Het wordt echter wat lastiger indien de complete auto-inrichting in spiegelbeeld is ingedeeld.; het navigatiesysteem Japans spreekt en schrijft; het verkeer je andersom nadert; en de dame van het verhuurstation -mevrouw Okatami Miko- niets kan toelichten. Een Nederlands kind van anderhalf jaar, spreekt beter Nederlands, dan een volwassen Japanner Engels beheerst. Gedurende de rit gaan meermaals de ruitenwissers aan wanneer de richtingaanwijzer wordt bedoeld, vanwege de nieuwigheid in dit verkeersdenken. Een uitermate inventieve auto is in ons beheer. Met onze Honda hybride -nummerbord 65-67- redden wij het deze dag wel.

Al slingerend richting de bergen duikt ineens een christelijke kerk op, in dit gebied waar eeuwen geleden nog massamoorden plaatsvonden om het christendom uit te bannen. Deze omgeving biedt aan geschiedenis bijzondere feiten. Groene heuvellandschappen doorkruisen we, waarin hoge pampasgrassen groeien. Hoge bomen; grote raven; hellingen van 9,7 % stijging; en een bergrug vol zonnepanelen. Uitzichten worden steeds fabuleuzer. Het slingert op route 339 tot op grote hoogte. Rechts van ons walmt Mount Aso stevige rookwolken in de zonovergoten omgeving. Alsof de manicure aan het werk is geweest, ogen de grasvelden en bossen. Op de vruchtbare vulkanische gronden rijden we via Uchinomaki naar Kusasenri, waar paarden en koeien grazen in de hooglanden. Na een zorgvuldige uitleg van de enige Engelssprekende man in het Vulcano-museum, blijkt dat het sinds april zowel verboden als onmogelijk is om naar de krater te komen: sinds de laatste uitbarsting heeft de vulkaan zijn eigen toegangswegen geblokkeerd, en die schade is goed zichtbaar. Zijn boodschap wordt kracht bijgezet door wat zich voor onze ogen afspeelt: een steeds harder rokende aswolk lijkt ons vijandig weg te spuiten van het uiterste punt om de krater van Mount Aso te zien…..

Waardoor laatjes in je hoofd soms worden getriggerd en geopend, is niet geheel duidelijk. Mij overkomt het dat ik gedurende de rit hele delen van The Phantom of the Opera zit te zingen. Misschien vind ik de oorzaak nog eens. Vol verwondering zit ik intussen eindeloos naar de landschappen te kijken. De herfst treedt in en de kleuren zijn magnifiek, dat fotografeert helaas wat lastig als je rijdt. Bamboe en gingko’s; Japanse esdoorns en cypressen; zwarte pijnbomen; bonsaibomen van drie meter hoog: en al dat gebladerte op een bedje van rijstvelden en gifgroen gras: het geheel is een streling voor de ogen. Eigenlijk is het een letterlijke kopie van het programma van National Geographic, dat mijn collega me eens noemde; en een herhaling van de plaatjes in de reisgids. Dit land is uniek mooi geschapen.

In Takachio zit de slagroom op het toetje. De kers op de taart. Het neusje van de zalm. Al bestaat die vissoort hier in een andere vorm; vele Nishikigoi’s -ons bekend als Koi- en de enorme steuren van een meter lang (“do not htrow any braed in the waters” vertaalde een wijze Japanse tolk) sieren de wateren. De wateren met azuurblauwe kleur, gestroomd vanuit vele watervallen en beekjes. In een enorme geul dobberen bootjes van fanatieke roeiers die er hun uurtje boothuur doorbrengen. Voor de Frankofielen: de Gorge du Verdon is er de Europese equivalent van. Diverse mensen spreek ik aan, en we contacten er met mensen uit Singapore en Vietnam en Rusland; zij meenden net zo te genieten als ik.

Op dit soort reizen gaat het uiteindelijk om de wegen. Niet om het doel. Mijn doel ligt thuis. Waar ik tot mijn recht kom tussen de mensen die ik liefheb. In het leven kun je rondstruinen en verdwalen; kun je zijwegen nemen en parallelwegen gaan; je op kronkelpaadjes bevinden en je voeten verkeerd zetten. Als je kompas maar leesbaar is, en je navigatie je leidt. Het doel is Thuiskomen, onder leiding van mijn Gids.

Marjoleine