KUMAMOTO, 4 NOVEMBER 2019, 19.00 UUR

Met de neus in de boter: vóór mij staat de burgemeester van Kumamoto, Seishi Koyama. Met cameraploegen en microfoons wordt hij omringd, en ik loop vol in beeld. Hij ook in mijn beeld, trouwens. Gezien de opkomst van veel publiek, en eerbied die al mijn omstanders opbrengen, moet ik dit lokale gebeuren toch goed observeren en fotograferen. Enorme aanloop, en in zijn prachtige kostuum en mooie voorkomen heeft hij alle aandacht. Een bijzonder politiek spelletje speelt hij met de omstanders!

Aandacht hebben wíj ook! Als enige blanken flaneren wij in een enorme overdekte passage, waar winkels en restaurants voor de inheemse bevolking interessant zijn. Geen enkele Engelse term wordt gebezigd en niets is te begrijpen voor een niet-Aziaat. Slechts de QR-code die ik toevallig fotografeer lijkt enige herkenning op te leveren in het brein van mijn smartphone.

In een zijstraat stuiten we op een enorme rij jonge meiden en volwassen vrouwen. In grote toewijding wachten ze op de aangekondigde band. Alweer vijf jongemannen, perfect gestylde kapsels, strakke pakken. Met applaus worden ze begroet, en als ik er een schepje bovenop doe door te juichen -zoals wij kennen bij het complimenteren om een optreden- zijn ineens de ogen op mij gericht. Val ik zomaar op in de club! Als ik aan een paar meiden vraag of ze Engels praten, om wat info over de band te vragen, is dat uiteraard afwijzend, maar het woord “selfie” kennen ze des te beter, en gráág gaan ze met mij allemaal op de foto. Blijkbaar is er toch een taal, waarin we elkaar kunnen verstaan.
 

De casino’s waar veelvuldig Pachinko wordt gespeeld en de eettenten waar je slechts van foto’s kunt achterhalen wat er wordt geserveerd; de koopwaren voor de lokalen, en de Karaoke bars waarvoor je grof geld moet dokken om binnen te komen, zijn redelijk vreemd in onze ogen. De shops waar echter waren te koop zijn, die ik wèl interessant vind, zijn gelukkig stevig aan de prijs: dat scheelt de tijd die ik er anders zou moeten rondneuzen om mijn slag te kunnen slaan. Mijn vriendin met dezelfde passie, lacht me vierkant uit, als ze zou zien hoe ik als schoenen- en tassenliefhebber stoïcijns deze producten kan weerstaan vanwege de exorbitante prijzen. Aanbod te over.

Ik heb een schat gevonden. Op het fietspad. Een compleet origami-papierwerk was blijkbaar met zorg door een knappe papiervouwer in elkaar gezet en helaas verloren. Heb ik -behalve herinneringen en heel veel foto’s- ook nog iets overgehouden aan een middag in deze stad. Ik val herhaaldelijk met de neus in de boter.

Marjoleine