HAKONE-MACHI, 27 OKTOBER 2019, 19.50 UUR

Tegenwoordig kan ik met stokjes eten. Ben echt trots op mezelf. In alle eerlijkheid: ik had bestek in onze bagage gestopt, en een setje zelfs standaard in mijn rugzak opgeborgen, maar ben nu omgegaan naar de Japanse traditie. Zelfs een kom rijst -inclusief wasabi- is met stokjes naar binnen gewerkt. Bij de maaltijd drink ik inmiddels groene thee: ik word hier echt een beter mens! Ik pas me aan, en ben me gaan schikken naar de lokale gewoonten.

Maar buigen voor die kami in de Shinto-heiligdommen, zul je mij nooit zien doen. Ik zal het ten diepste nooit serieus nemen; dat gerinkel met belletjes; handengeklap en wakker prevelen van de goden die uiteindelijk alleen maar blijken te slapen. Wat heb je aan wezens die slapen? Die zullen je niet helpen of redden: die waken slechts zodra je ze aanroept. Ik ken uit ervaring de God die eeuwig wakker is! Wat ik ook doe, en waar ik ook ben: Hij leidt en bewaakt me in alle omstandigheden. Ik kan te allen tijde en ondanks alles bij Hem terecht. Ook nu, en hier, en zo ver van huis. Al kan ik videobellen met onze pasgeboren kleindochter; mailen met wie ik wil; en whatsappen met iedereen die me benadert om onze avonturen (dank voor alle reacties, erg gaaf!): Hij is er, en niet alleen wanneer ik Hem nodig heb.

Wat je nodig hebt, is ook maar relatief, trouwens. Waar we ons moesten behelpen met de ongelooflijk kleine kamer in ons vorige hotel, verzuipen we nu in de ruimte in ons nieuwe onderkomen. Een soort balzaal met uitzicht! Na een treinrit met de Shinkansen via Odawara, en een busrit vanaf daar naar Hakone, belandden we in een poepie-chique hotel. Het buskaartje van ons thuisadres naar station Harderwijk kostte € 4: vele malen méér dan men hier per kilometer betaalt in een waanzinnig mooi berggebied. De herfstkleuren zijn net in aantocht; de afgronden zijn diep; het uitzicht is magnifiek. Vanuit onze kamer -ramen van vloer tot plafond; lichtgevend prieeltje in de tuin; verlichte stoeltjes in de grasmat; dírect zicht op Mount Fuji- kijken we uit over Lake Ashi. Direct na aankomst zijn we gaan lopen naar Hakone-shrine, waar we geweldige beelden zagen van het piratenschip; de torii; de vermiljoenkleurige heiligdommen. Door een bamboe-bos met kronkelpaadjes en via steile trapjes met waterschade (weer die gevolgen van de orkaan vorige week) zag ik mooie beelden en stijlvolle gebouwen.

Stijl heeft men echt, in dit land. Alles is erop gericht om luxe en comfort te bieden. Zelfs een toilet heeft z’n charme: een ondergewaardeerd item in ons land, als je het vergelijkt met deze standaarden. Een simpel toilet is hier uitgerust met voorzieningen die ik niet had kunnen bedenken. Op een voorverwarmde toiletbril doe je wat moet. Maar dan…. Met een op de centimeter nauwkeurige precisie wordt je bil- of schaamstreek schoongespoeld met een instelbare temperatuur van de instelbare sterkte van een straal warm water. Zelfs kwam ik ergens tegen, dat de sensor tijdens het plassen gewekt werd tot het fabriceren van het geluid van kabbelend water: de buurvrouw zal eens horen dat je plast! Overbodige luxe!

In overbodige luxe ga ik zo slapen. Beiden in ons eigen anderhalfpersoonsbed. Na vele berichten van thuis en ontelbaar veel indrukken van hier: dankbaar ben ik dat ik krijg wat ik heb. Nooit weet je wat de toekomst biedt. Nooit ben je voorbereid op wat er komen gaat. Nooit kun je zeker zijn van wat op je pad komt.

Behalve dat Hij daarbij is…

Marjoleine